💠🧠📚✍🏻💠 #پــرســمــان ❓در روایات بسیاری سفارش کرده‌‌اند که بعد از گناه هفت ساعت فرصت استغفار است، و اگر استغفار کنید اصلاً چیزی از گناه در نامه اعمال نوشته نمی‌‌شود. منظور از این ساعات آیا همان ساعات ۲۴ ساعته روزانه متداول ما است؟ قدمت چنین ساعت گذاری و تقسیم روز به ۲۴ ساعت به کی بر می‌‌گردد؟ ✅ پاسخ: ⏳ آیات و روایات فراوانی در مورد لطف و رحمت خدای مهربان نسبت به بندگان مؤمن گناه‌ کار وجود دارد که در همین راستا، روایاتی حاکی از آن هستند که پروردگار یک فرصت هفت ساعته را در اختیار گناه‌ کاران قرار می‌دهد تا آنان توبه کنند: 🔹 ۱. از پیامبر اسلام(ص) نقل شده است: 🔅«کسی که قصد گناه کند و آن‌ را انجام ندهد، بر او گناهی نوشته نمی‌شود، و اگر مرتکب گناه شود، به او هفت ساعت مهلت داده می‌شود تا توبه کند، اگر توبه کرد چیزی بر او نوشته نمی‌شود، اما اگر توبه نکرد بعد از هفت ساعت یک گناه برایش نوشته می‌شود». 📚 کافی، ج ۲، ص ۴۳۰. 🔹 ۲. امام صادق(ع) در همین مورد فرمود: 🔅«زمانی که بنده مؤمن گناه کند، خداوند او را هفت ساعت مهلت دهد، پس اگر از خدا آمرزش خواست چیزى بر او نوشته نمی‌شود، و اگر این ساعت‌ ها گذشت و درخواست آمرزش نکرد، یک گناه بر او نوشته می‌شود». 📚 کافی، ج ۲، ص ۴۳۷. 🔹 ۳. روایتی دیگر از امام صادق(ع) ناظر به آن است که منظور از این ساعت‌ها، همان ساعت‌ های معروف و شناخته شده در روز و شب است: 🔅«هیچ مؤمنى نیست که گناهى را مرتکب شود، مگر این که خداى (عز و جل) هفت ساعت از روز به وی مهلت می‌دهد. 📚 کافی، ج ۴، ص ۲۴۰. 👌🏻این امتیاز البته ویژه بندگان مؤمنی است که تلاش دارند تا گناهی انجام ندهند، امّا گاه فریب شیطان و هوای نفس را می‌خورند، و افرادی که عملاً ایمانی به آخرت نداشته و از ارتکاب انواع گناهان هیچ ابائی نداشته و هیچ تلاشی را برای مبارزه با نفس نمی‌کنند، مشمول چنین فرصت دلسوزانه‌ای از جانب پروردگار نمی‌باشند. ⚜️ روایتی از امام صادق(ع) صریحاً این موضوع را خاطرنشان می‌کند: 🔅عباد بصرى نزد آن‌ حضرت آمد و گفت: به ما خبر رسیده که شما فرمودید: ❓هیچ بنده‌‏اى نیست که گناهى کند، مگر اینکه خداوند هفت ساعت از روز به وی مهلت دهد تا توبه کند؟ 🔅امام فرمود: من چنین نگفتم، بلکه گفتم: هیچ فرد باایمانی نیست که گناهی مرتکب شود! من اینگونه گفتم! 📚 همان. 🕛 در مورد انطباق ساعت موجود در روایات با ساعات فعلی، با تحقیق و جست‌وجویی که در منابع روایی – اعم از حدیثی و تاریخی - انجام گرفت؛ تنها در کتاب تاریخ ابن عساکر [ابوالقاسم على بن حسن بن هبة اللّه شافعى دمشقى (۴۹۹ - ۵۷۱ ق) برجسته‌ترین فرد از خاندان ابن عساکر که در دمشق زاده شد و همان‌جا درگذشت. وى به سبب حفظ و روایت احادیث بسیار، کثرت سفرهاى علمى و استفاده از مشایخ بزرگ در شهرهاى اسلامى و نیز تألیف اثر چشمگیر تاریخ بزرگ دمشق در شمار یکى از بزرگ‌ترین حافظان حدیث و نویسندگان تاریخ در روزگار خویش درآمد] روایتی در این زمینه نقل شده: 🕐🕞🕤 «اولین کسى که روز و شب را در کشتى به دوازده ساعت برآورد نمود، حضرت نوح(ع) بود تا اوقات نماز به وسیله آن دانسته شود». 📚 تاریخ مدینة دمشق، ج ‏۶۲، ص ۲۶۲. 🕕🕥🕡 این تقسیم‌ بندی هر چند مانند تقسیم‌ بندی سال به دوازده ماه؛ 📖 سوره توبه، آیه ۳۶: 🔅«إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنا عَشَرَ شَهْراً فی‏ کِتابِ اللَّهِ یَوْمَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْض‏»، در قرآن کریم نیامده است، اما از اموری است که تمام پیروان ادیان بشری برای نظم کارهای خود از آن استفاده و برنامه‌های خود را تنظیم می‌کنند و دین اسلام نیز این تقسیم‌ بندی را رد نکرده است و دستورات الهی خود را طبق این امر واقعی برنامه‌ریزی کرده است. 📱ڪـانـال ݐـــرٺـــو اشـــراق 🔰 به ما بپیوندید... ▶🆔 eitaa.com/partoweshraq ▶🆔 sapp.ir/partoweshraq