سوگی برای بهنام پریشب دستم را که روی شانه اش گذاشتم و تسلیت گفتم.شانه‌هایش جمع شده بود.تمام صورتش اشک بود. مرگ به موازات زندگیست و ساده ایم اگر فکر کنیم سراغ ما نخواهد آمد و ساده تر اینکه، باخودمان بگوییم: من جوانم و خب بیماری هم ندارم و هزارعامل دیگر که فکر کنیم شاید مرگ دیرتر به سراغمان خواهد آمد. اما دریغ. بهنام برایم خدایگان خنده و شوخیست. طوری که وقتی از تمام دنیا دلم میگیرد زنگ میزنم تا باهم حرف بزنیم و حالم تغییر کند. اما حالا هیچ کاری هیچ کاری نتوانستم برایش انجام دهم. وقتی حرف میزد و مدام صورتش را پاک می‌کرد وقتی روی مبل مچاله شده بود و هق میزد. وقتی میگفت من پسرش بودم نه خواهرزاده اش.وقتی خوبیهای خاله‌اش را هزارباره برایم به صف کرد. وقتی گفت رفتم و توی سردخانه دیدمش و نفسهایش بریده بریده می‌شد. دلم میخواست خدا نیرویی میداد تا خاله‌اش را که به اندازه‌ی دنیا دوستش دارد، برایش برگردانم تا دوباره حرف بزند و بخندد. غمی غبارگونه گوشه‌ی قلبم ازدیروز لانه کرده و هزارباردست بر پشت دستم زده ام که ای به چه مینازی وقتی حتی نمیتوانی برای اینکه رفیقت دوباره بخندد کاری کنی. بهنام عزیزم، دایی خوش اخلاق محیا، غمت غم ماست، روحش قرین آرامش و راهش پرنور @paulowni