"ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا عَبْدًا مَمْلُوكًا لَا يَقْدِرُ عَلَىٰ شَيْءٍ وَمَنْ رَزَقْنَاهُ مِنَّا رِزْقًا حَسَنًا فَهُوَ يُنْفِقُ مِنْهُ سِرًّا وَجَهْرًا ۖ هَلْ يَسْتَوُونَ ۚ ... (نحل،۷۵)" 🔹خدا مثالی می‌زند؛ دو نفر را در نظر بگیرید و مقایسه کنید: برده‌ای که اختیارِ هیچ کاری ندارد؛ حتی اختیار اموالش! 🔹 و کسی که به او رزقی خوب از طرف خود داده‌ایم و او آزادانه، پنهان و آشکار از آن در راه خدا هزینه می‌کند. این دو یکی‌اند؟! 💡این حکایت قرآنی چه قدر شبیه به حال و روز دولت های بی عرضه عربی است! حکایت کاخ نشین های بی هویت، اسیر، برده، وابسته؛ ترسو هایی که حتی حاضر نشدند روابط اقتصادی خود با اسرائیل را پشیزی محدود کنند. 🔻در مقابل چه کسانی ؟ در مقابل کوخ نشین های رنجدیده و ستم کشیده اما جسور، با عزت، آزاد و مستقل "یمنی" که هرچه دارند در طبق اخلاص میگذارند برای ضربه به موجودیت اسرائیل. بله این دو ابدا یکی نیستند! 🔺پیشرفت انسانی به شرافت است به حریت است به مردانگی و جسارت است، برج سازی که ذاتش بزدلی و وابستگی و حقیقتش استعمار و اسارت است عین عقب ماندگی است نه پیشرفت.