#دعای_ندبه ١٣٧
🔆 *«بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ مُغَيَّبٍ لَمْ يَخْلُ مِنَّا»*
🔆 *«جانم فدایت، تو پنهان شده‌ای هستی که از میان ما بیرون نیستی!»*
🔰 از این فراز، هفت مرتبه به امام عرض می‌کنیم
*«بِنَفْسِي أَنْتَ» «جانم به فدای تو» *
🔶🔸 *که این هفت‌مرتبه تفدیه، یادآور هفت شوط طواف است.*
☘️ معمولاً وقتی می‌خواهیم به دیدن کسی برویم، سعی می‌کنیم هدیه‌ای همراه خود برای او ببریم؛ در این دعا از چند جمله پیش با عنوان «يَا ابْنَ طه وَ الْمُحْكَمَاتِ…» امام را مخاطب قرار دادیم و این خطاب، نماد حضور است.
☘️حال، در این حضور می‌خواهیم هدیه‌ای به محضر امام زمان‌مان عرضه کنیم که آن هدیه، عزیزترین دارایی ماست:
✨ *این جان عاریت که به حافظ سپرد دوست*
*روزی رُخش ببینم و تسلیم وی کنم*
❇️ می‌دانیم که در محضر امام باید صدق محض باشیم و نمی‌توان زبان به دروغ گشود. *در این قسمت از دعای ندبه به یک بلوغ فکری می‌رسیم که اصلاً ناقص‌بودن را نمی‌خواهیم.*
◀️ *جان ما ناقص است و ما نمی‌خواهیم ناقص را در اختیار انسان کامل قرار دهیم.* پس، چند نکته برداشت می‌شود:
⏹️ اصلاً می‌خواهم «من» نباشم؛ *هرچه هست تو باشی.*
⏹️ این «من» گرچه ناقص است، انتظار دارد به‌عنوان قربانی قبول شود.
⏹️ اصلاً اجازه نمی‌گیرم و *بی‌اجازه جان را فدایت می‌کنم؛*
✅ یعنی چنان مست و حیرانم که می‌خواهم خود را فدایت کنم و این فداکردن اوج سود است؛ زیرا وقتی ناقصی فدایی کامل شود به کمال می‌رسد و دیگر ناقص نمی‌ماند.
📚 «برگرفته از بیانات استاد زهره بروجردی»
🌐 emamraoof.com