🗓 سال عجیبی را شروع کردیم؛ 🦠 ویروسی به نام کرونا تمام غرور و ادعای بشر را به تمسخر گرفت و به ما فهماند چقدر بی پناه و محتاج یک منجی وعده داده شده‌ی خدا هستیم. بی پناهی وجودمان را در بر گرفته بود و انتظارِ پایانِ تمام این مشکلات، بیشتر از هر چیز در زندگی‌مان به چشم می‌خورد. 🔆 هر روز دعای «الهی عظم البلا» خواندیم و از عمق وجود ظهور امام غایبمان را از خدا طلب کردیم. 🌃 نیمه شعبان انگار که مهمان عزیزی در راه داریم، خانه‌ی دلمان را آب و جارو کردیم. از حرم ها و حسینیه ها و مساجد دور ماندیم و درد دلتنگی به غم‌هایمان اضافه شد. پای تلویزیون ضریح و گنبد و صحن های خالی از زائر را دیدیم و مناجات کردیم. چه کسی فکرش را می‌کرد که روزی پشت درهای بسته بمانیم. 🔸 اما پشت این درهای بسته بود که کمی حال امام غریبمان پشت پرده غیبت و پشت درهای بسته قلبمان را فهمیدیم. این روزها به همه چیز حتی تغییر شکل زندگی هایمان عادت کرده ایم. اما ای کاش به نا امید شدن و جهان بی منجی عادت نکنیم. ای کاش مثل همان روزهای پر التهاب، با اضطرار دعای فرج بخوانیم. 🌙 باید در این ماه عزیز، حالا که بر سر سفره خدا مهمانیم، تنها ظهور آرامش دل هایمان را از او بخواهیم. 🌐 این ویروس هم که نباشد، باز هم فردایی پر از غم و ترس، جنگ و بی عدالتی و فریادهای در گلو مانده ی مظلومان در انتظار ماست. اصلا دنیای بی امام زمان یعنی همین. 💢 شاید شب قدر امسال، سالی که تا این حد ما را مضطر کرد، همان شبی باشد که خدا دیدن ظهور مهدی فاطمه (عج) را در تقدیر ما بنویسد. اگر بخواهیم و اگر او را با اضطرار و نیاز بخوانیم. #من_فقط_یک_حاجت_دارم -🔻- پایگاه مهدوی پیروان موعود-🔻- ✅ https://eitaa.com/peyrovanmouood