رضا و تسلیم قلب، طوق بندگی محض، و خوش آمد به هر آنچه، می آمد، می بود و می شد. میدان، پهنه ی امتحان بود، سخت و صعب، دشوار و بزرگ و در این عرصه، انتخاب دل، به تمکین می شد که پای امر ولی در میان بود، و مگر جز این، فلسفه ای دیگر داشت، خوش آمدن، خندیدن و رفتن. ✍️حاج کاظم فرامرزی @nahadpnuash