شیعیان هر گاه شرایط پیش می آمد آشکارا به عزاداری می پرداختند این شرایط در زمان بنی امیه به شدت سخت و دهشتناک بود امویان می کوشیدند تا یاد حسین (ع)و اهل بیت (ع)از ذهنها پاک شود از این رو ،به هیچ وجه اجازه عزاداری و رفت و آمد و زیارت قبر مطهر آن حضرت را نمی دادند این موضوع پس از قیام زید ابن علی بن حسین (ع) در زمان هشام بن عبد الملک شدت یافت. اما در زمان عباسیان ،شرایط همواره در حال نوسان و تغییر بود و دائما دچار قبض و بسط بود در زمان سفاح اولین خلیفه عباسی ،شاهد فراهم شدن زمینه برای زیارت قبر مطهر هستیم ولی در زمان منصور ،شاهد منع زائران و تخریب مرقد مطهریم .پس از منصور و در زمان مهدی،مامون،معتصم،واثق،منتصر،و ناصرالدین بالله ،شیعیان از جهت عزاداری و زیارت قبر امام حسین علیه السلام آزادی داشتند ، ولی در زمان هارون و متوکل ،به شدت در آزار و اذیت بودند و دستور تخریب قبر مطهر و منع زایران شد شدید ترین این اذیت و آزارها در زمان متوکل بود و دستور کشت زمینهای اطراف قبر مطهر و زندانی کردن زایران را در سال 236صادر کرد با این حال ،کسانی از زمان قرن اول هجری تا زمان آل بویه ،به طور فردی و جمعی به کربلا رفته و در آنجا عزاداری می کردند احمد معز الدوله ،یکی از سه برادران بویه ای ،پس از فتح بغداد در سال 334در زمان مستکفی با لله ،با توجه به روحیه تشیع خود ،به آبادانی مزار امامان معصوم ،یه ویژه امام حسین علیه السلام پرداخت زنان هم مثل همیشه در حالی که برای امام حسین علیه السلام نوحه می خواندند و بر صورت لطمه می زدند سنت عزاداری دهه اول محرم ،از آن زمان تا کنون به یادگار مانده است ... @pooshesh