پاسخ تفصیلی : عده¬اي با توجه به اين‌كه نامه، در آخرين روزهاي عمر نايب چهارم صادر شده و در آن، به پايان نيابت خاصه تصريح شده است، چنين گفته¬اند كه مراد از مدعي مشاهده، ادعاي نيابت خاصه و ارتباط با حضرت است؛ زيرا نيابت خاص يعني حضور نزد حضرت، همراه شناخت آن بزرگوار و رساندن سؤالات مردم و ابلاغ پاسخ¬ها و پيام¬ها. اين فرد، هم ادعاي ديدار دارد و هم آنچه مي¬گويد را از جانب حضرت بيان مي¬كند و حرف-ها را پيام حضرت اعلام مي¬كند. حضرت امام خميني(ره) مي¬گويد: مراد از تكذيب مدعي مشاهده اين است كه فردي، مدعي ملاقات باشد؛ ولي شاهد و دليلي نداشته باشد. شهيد صدر(ره) مي¬گويد: مراد، ادعاي انحرافي است كه شخصي با ادعاي مشاهده و ارتباط، بخواهد عقايد و نظر خود را با نام پيام¬هاي امام زمان(عج) به مردم القا كند. برخي نيز گفته¬اند: مراد از تكذيب مدعي مشاهده، تكذيب مدعي ظهور است. بنابراين مي¬توان دريافت كه در روايت، صِرف ديدار، منتفي نشده است و عالمان نيز نفي اصل ديدار را استفاده نكرده¬اند. به علاوه، روايت، مدعي مشاهده را كذّاب مي¬داند؛ حال اگر كسي امام را ببيند و به ديگران نگويد، تحت اين روايت قرار نمي-گيرد؛ لذا اصل ديدار، امر ممكني خواهد بود. نكته آخر اين‌كه علماي ما كه موفق به ديدار حضرت شده بودند، آن را براي مردم بازگو نمي¬كردند؛ بلكه اطرافيان و خواص آنان، از روي شواهد و قرايني يا در زمان¬هاي بعد، متوجه وقوع ديدار آن عالم با امام مي-شدند؛ لذا عالمان تحت عنوان «مدعي مشاهده» قرار نمي¬گيرند و اين روايت، با داستان ملاقات برخي بزرگان تنافي ندارد. [آفتاب مهر ج۱ ص۱۴۸] @chashmbe_rah