این بیت صائب تبریزی واقعیت تلخی است که همه در تجربه کرده و می کنند این که چقدر واقعا در زندگی و کار را در نظر می گیریم و در نماز حضور قلب داریم چقدر شعار می دهیم و چقدر عمل می کنیم کمی بیاندیشیم و تفکر کنیم