هرسال ده روز در منزلشان مجلس روضه برگزار می شد. برای این مجلس آداب خاصی را رعایت می کرد. می‌فرمود صدای بلندگوها نباید همسایه ها را اذیت کند. در برگزاری جلسات، بر خلاف برخی هیئت‌ها که مداحی و ذکر مصیبت را محور قرار میدهند، حاج اصغر سخنرانی را محور و ستون جلسات قرار داده بود. به سخنران ها می گفت: بیش از نیم ساعت صحبت نکنید تا مردم اذیت نشوند. مداحی نیز به صورت بسیار مختصر انجام می شد. اوایل، هر ده شب را شام می داد. اما سالهای اخیر، شب جمعه و شب آخر را پذیرایی می‌کردند. در شب های پذیرایی، به همسایگان در کل کوچه شام می داد و حتی برای روحانیان محل و خانواده شهدا غذا می فرستاد. اما نکته‌ای برای ما بسیار عجیب بود، این که هیچ گاه غذای هیئت حاج اصغر کم نمی آمد! اگر سیصد تا غذا آماده می شد، همان اندازه مهمان داشتند و اگر دویست تا غذا بود... زمانی که هیئت شلوغ می شد باز هم غذا به اندازه بود! راز این مطلب را برادرشان گفتند: هربار قبل از اینکه شام را بکشند به من میگفت: برو بالا سر دیگ غذا و سوره قریش را بخوان. یکبار از سر این مطلب از ایشان سؤال کردم. حاجی به آیه آخر سوره قریش اشاره کردند و گفتند: الذی اطعمهم من جوع. اینها مهمان خدا و اهل بیت هستند. ما چه کاره ایم، خداست که همه ما را روزی داده و از گرسنگی نجات می دهد. 📙 #بریده_کتاب جان باز. خاطرات مجاهد فرهنگی، جانباز شهید حاج اصغر عبداللهی. سفارش کتاب: @darvishi ble.ir/join/YWNmNTczMz