🔸 نکته اخلاقی - روز بیست و سوم ↔️ عمل برای آخرت یا دنیا؟! 📖 امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: مردم در دنیا دو جور عمل می‌کنند: ⭕️ «عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا» یک گروه عاملی است که در دنیا دارد برای خودِ دنیا عمل می‌کند. حواسش در دنیاست! «قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ» دنیای او، او را مشغول می‌کند و دیگر حواسش به آخرتش نیست. 🔻 می‌فرمایند: این شخص، از فقر افرادی که بعد از او خواهند بود ـ از فقر زن و بچه ـ می‌ترسد؛ اما بی‌خیال خودش شده و خود را ایمن می‌داند. «فَيُفْنِي عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ» عمرش را در منفعت دیگران فانی می‌کند. ❇️ گروه دوم؛ «وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا» در دنیا عمل می‌کند، اما برای بعد. کسی که این بیداری برایش اتفاق افتاده، شب و روزش را یکی می‌کند و روی عبادات‌ شب و سحر و تهجد همت دارد. چرا؟ چون فهمیده‌، بیدار شده‌. 🔆 نتیجه؟ خدا می‌گوید حالا که برای آخرت کار می‌کنی، آنچه از دنیا می‌خواهی خودم به تو می‌دهم «فَأَحرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً» اینها هر دو بهره‌ی دنیا و آخرت را می‌برند. هر دو سرای دنیا و آخرت را دارند. 💎 دنیا را در دهان خودشان زهرمار نمی‌کنند! بهترین حظ از دنیا را هم می‌برند. رفقا! لذت، آن نعمتی است که خدا به آدم بدهد. نعمت لذت را بچشاند. با رفقایش، زن و بچه‌اش، کارش، ... لذت می‌برد. هم بهره‌ی دنیا، هم بهره‌ی آخرت. 💡 «فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ، لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ» این‌ها می‌شوند وجیه عندالله. نزد خدا آبرو دارند. حالت تامّ آن، در ائمه هدی (ع) است، اما در مراتب پایین‌تر هم کسانی نزد خدا وجیه و صاحب چهره‌اند. اینقدر درِ خانه خدا رفته‌اند و آمده‌اند که چهره‌اند برای خدا. نمی‌شود اینها چیزی بخواهند، خدا ندهد. رویشان را زمین بگذارد. اینها وجیه‌اند. #حجت_الاسلام_قاسمیان ✅ @qasemian_ir