🌷 نکته تفسیری صفحه ۳۴۶🌷 غرور، ممنوع!: خداوند در آیات 57 تا 61 این سوره، برخی از ویژگی های نیکو و پسندیده‏ ی دوستان خود را بیان فرموده است. این آیه به یکی از آن صفات خوب اشاره می کند؛ صفتی‏ که انسان های بزرگ با داشتن آن، هیچ گاه در چاه خودپسندی و غرور نمی افتند و همیشه تلاش می کنند وضعیت خود را همواره بهبود بخشند. بر اساس این آیه و سه آیه‏ ی پیش، افراد خداترس، باایمان و یکتاپرست، نهایت سعی و تلاش خود را برای انجام کارهای خوب و نیکو به کار می برند؛ نماز می خوانند، روزه می گیرند، واجبات مالی شان را ادا می کنند، حج می روند، جهاد می کنند و ... ؛ ولی هیچ گاه به کارهایشان مغرور نمی شوند و همیشه نگران این هستند که سرانجام به پیشگاه پروردگارشان باز می گردند و باید در برابر فرمانروای مطلق هستی بایستند و در مورد رفتارشان پاسخ گو باشند. آنان نگرانند که مبادا اخلاص کافی در کارهایشان نداشته باشند؛ مبادا کارهایشان به علت ریا و خودنمایی مقبول واقع نشود؛ مبادا گناهانی از آنان سر زده باشد که تأثیر کارهای خوبشان را از بین برده باشد؛ از همه بالاتر این که آنان هر قدر هم کار خوب انجام داده باشند، آن را در برابر عظمت خدا، هیچ می دانند و کارهای خود را در برابر خدای نامحدود، چیزی نمی شمارند. رفتار و گفتارِ برترین انسان هایی که بر زمین گام نهاده اند، به خوبی نشان می دهد که آن افراد نیکوکار ـ که در لحظه لحظه‏ ی زندگی شان، خوبی و نیکی ثبت شده ـ چگونه کارهای خود را کوچک می شمردند و خویشتن را در برابر خدا، ناچیز و دست خالی می‏ پنداشتند. در روایتی از پیامبر گرامی اسلام می خوانیم که به خدا عرضه داشت: «آنطور که شایسته ی توست، تو را نپرستیدیم.» یا از پیشوای پرهیزکاران علی(ع) نقل شده که با گریه و زاری می فرمود: «آه و افسوس از کم بودن توشه و طولانی بودن سفر(آخرت).» آری، مغرور شدن به کارهای خوب، یکی از بزرگ ترین دام های شیطان است؛ زیرا آن دشمن درجه ی یک انسان ها، با بزرگ جلوه دادن کارهای خوب و کوچک نشان دادن گناهان در چشم آدمی، او را از خدا طلبکار می کند و از اصلاح خویش و رشد و پیشرفت باز می دارد. در حدیثی از پیامبر می خوانیم که زمانی حضرت موسی با ابلیس روبه رو شد و سخنانی بین آن دو ردّ و بدل گشت؛ از جمله این که موسی از او پرسید: «مرا از گناهی آگاه کن که اگر آدمی زاد دچار آن شود، تو بر او مسلّط می شوی؟» او گفت: هنگامی که به خود مغرور شود و کارهای خوبش را زیاد شمارد و گناهانش در چشمش کوچک به نظر رسد [، بر او مسلّط می شوم].» در حدیثی از امام صادق نقل شده است: «دو مرد وارد مسجد شدند: یکی عابد و دیگری نافرمان؛ امّا در حالی از مسجد بیرون آمدند که مرد نافرمان، بسیار راست گو، و مرد عابد، نافرمان شده بود؛ بدین سبب که فرد عابد در حال غرور و خودپسندی وارد مسجد شد و به کارهایش می نازید و فکر و خیالش در این باره بود؛ ولی آن مرد نافرمان به پشیمانی از گناهانش می اندیشید و برای گناهانی که مرتکب شده بود، از خدا آمرزش می طلبید.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/qoranali110