نکته تفسیری صفحه ۱۳۰ لجاجت؛ بزرگترین مانع هدایت: کودکی را تصور کنید که در هوای سرد زمستان خیس شده است و باید لباسش عوض شود. مادرش می خواهد لباس جدیدی بر تن او کند؛ ولی کودک به خاطر تصاویر زیبای لباسِ خیس شده اش نمی خواهد آن را از تن خود در آورد! مادر برای او توضیح می دهد که ممکن است بیمار شود؛ ولی کودک انگار سخنان مادرش را نمی شنود و با فریاد و زاری، مانع کار مادر خود می-شود و تنها به «خواسته‏ ی خود» فکر می کند، و نه آنچه «درست» است. سرانجام کودک سرما می خورد و مجبور به چشیدن تلخی شربت و کشیدن درد سوزن آمپول می شود. گاهی اوقات، عالَم بزرگسالان نیز مانند دنیای کودکان می شود که در آن، افراد به ظاهر رشد یافته اند، و در حقیقت، کودکانی هستند که تنها قد و هیکلشان رشد کرده است، و نه عقل و درکشان. قرآن کریم از مردم زیادی سخن می گوید که پیامبران بسیاری نزدشان آمدند و به خواست خدا معجزات خارق العاده ای به آنان نشان دادند: از میان سنگ های بی جان کوه، شتر ماده و کودکش را بیرون آوردند؛ عصای خشک و بی روح را به مار تبدیل کردند؛ در میان دریایی موّاج، راهی خشک باز کردند؛ مردگان را به زندگی باز گرداندند؛ ماه را به دو قسمت تقسیم کردند؛ کتابی آسمانی آوردند که تمام انسان ها از آوردن یک سوره‏ ی مانند آن ناتوان هستند و... . از نظر عقل، طبیعی‏ ترین برخورد با این معجزات، سر فرود آوردن و پذیرفتن آنهاست؛ ولی با کمال تعجّب می بینیم که گروه زیادی از مردم، این معجزات را دیدند و به جای ایمان آوردن، تنها بر مخالفت خود افزودند؛ درست مانند آن کودک که هر چه بیشتر پند می‏ شنید، بیشتر لجاجت می کرد. حقیقت این است که انسان امیال و خواسته های فراوانی دارد که ممکن است برخی از این خواسته ها به ضرر او باشد. پیامبران از سوی خدا مأمور شده اند که راه سعادت را به انسان ها نشان دهند، و امکان دارد برخی از تعالیم آنان در ابتدا با خواسته‏ هاي مردم مطابقت نداشته باشد. در اینجا اگر انسان ها از خواسته های خود چشم بپوشند و دست خود را در دست پیامبران بگذارند و راه آنان را طی کنند، پس از مدّت کوتاهی، چنان لذّت حرکت در مسیر سعادت حقیقی را می چشند که دیگر هیچ چیزی برای آنان مهم تر از انجام دستورهای خدا نخواهد بود؛ ولی اگر چشم خود را بر حقیقت ببندند و با پیامبران الهی لجاجت ورزند، کم‏کم پرده ای به روی چشمانشان می افتد که چیزی جز خواسته های زودگذرشان را نمی بینند، و به فرموده‏ ی این آیه، «اگر تمام نشانه ها و معجزات الهی را ببینند، باز هم ایمان نمی آورند». آری، بزرگ ترین مفسّر قرآن، علی ع، چه زیبا در این باره فرموده است: «هر کس [به ناروا] عاشق چیزی شود، آن چیز، چشمانش را کور و دلش را بیمار می کند. در آن حال، او با چشمی بیمار می نگرد و با گوشی ناشنوا می شنود. خواهش های دل، پرده‏ ی عقلش را دریده و دوستی دنیا دلش را میرانده است و او شیفته‏ ی دنیا شده است. پس او بنده‏ ی دنیاست ... [و بدین ترتیب دیگر] هیچ هشداری را نمی پذیرد و هیچ پندی را قبول نمی کند.» التماس دعای خیر 🆔 https://eitaa.com/qoranali110