🔺حقیقت ثارالله /قسمت سوم 🔹در قرب فرائض، «ولی خدا می‌بیند»، به این معناست که خدا ظاهر است و بنده باطن و جهت خلقیش، محو شده است؛ چشم او، عین الله و زبانش، لسان الله است. 🔸امام حسین (ع) نیز با مقام قرب ویژه ‌اش: نگاهش، نگاه خداست. شنیدنش، شنیدن خداست. گفتنش، گفتن خداست. ریختن خونش نیز حقیقتاً ریختن خون خداست؛ نه از باب تشرف و مجاز، بلکه واقعا این گونه است. 🔹 به همین ترتیب، تمام اعمال و حرکات حضرت، به خدا نسبت دارد، نه اینکه فقط خدا عمل ایشان را امضا کرده باشد. 🔸 خدا اگر می‌خواست کاری کند، همان‌گونه می‌کرد که حسین(ع) کرد. 🔹یعنی تمام آنچه از حجت خدا، براساس وظیفه الهی اش سر میزند، از خداست و این امر، بیانگر بعد معنوی عمیق عاشوراست. آیت الله یزدان پناه @QudsOnline