پس از جنگ جهانی دوم، بحران پناهندگان جنگ داخلی در سوریه را شاید بتوان بزرگ‌ترین بحران از این نوع دانست. پنج میلیون پناه‌جوی سرگردان، از مرزهای سوریه بیرون رفتند. از این میزان، یک‌میلیون نفر به اروپا مهاجرت کردند و بقیه نیز در اردوگاه‌هایی ساکن شدند که عملاً انبارهایی انسانی به شمار می‌رفتند. این بحران تا پایان سال 2016 اثرات تکان‌دهنده‌ای روی غرب گذاشت و باعث قدرت گرفتن راست افراطی در انتخابات مختلف در اروپا گردید. اعضای نهادهای سیاسی غربی که خود در پشت پرده، آتش جنگ داخلی در سوریه را شعله‌ور کرده بودند، تمام بار مسئولیت بحران پناهندگان را متوجه اسد، روسیه و ایران یعنی هر کس الاّ خودشان می‌کردند. با این حال، واقعیت پشت پرده این بحران، بسیار پیچیده‌تر و اوضاع نیز خراب‌تر از آن بود که غربی‌ها بتوانند به آن اذعان کنند. پناهندگانی که خود من در سال 2013 در اردوگاه آوارگان «الزعتری» در مرز سوریه و اردن با آنان دیدار کردم، در چادرهایی واقع در صحرایی بادخیز می‌خوابیدند. آن روزها این اردوگاه عملاً به سومین شهر بزرگ اردن بدل شده بود؛ درحالی‌که در واقعیت امر اصلاً شهر نبود. بسیاری از ساکنین مجبور شده بودند برای دستشویی زمین را بکنند. آن‌ها برای تأمین مایحتاج تغذیه‌ای خود به آب و غذای اهدایی نیکوکاران وابسته بودند و تعدادی نیز به من گفتند که شب‌ها حمله دسته‌جمعی سگ‌های وحشی را دفع می‌کنند. اکثر ساکنین این اردوگاه، زیر ۱۸ سال سن داشتند و کمی بیش از نیمی از اهالی به آموزش دسترسی داشتند. #زمامداری_توحش @Question_the_Unquestioned