بسم الله الرحمن الرحیم (۳۳/لقمان) ✅️آیه انسان ها را به خدا و روز قیامت توجه مى دهد، سپس از غرور ناشى از دنیا و شیطان بر حذر مى دارد. ✅️دستور اول، نیروى مراقبت را در انسان زنده مى کند، و دستور دوم، احساس پاداش و کیفر را، و چنین انسانى کمتر آلوده به گناه و فساد مى شود. ✅️ در آن روز، هر کس چنان به خود مشغول است، و در پیچ و خم اعمال خویش گرفتار که به دیگرى نمى پردازد حتى پدر و فرزند که نزدیکترین رابطه ها را با هم دارند. ✅️آیه در مورد «پدر» تعبیر به «لایَجْزِى»، (فعل مضارع) مى کند و در مورد فرزند، به «جاز»(اسم فاعل). این تفاوت ، ممکن است اشاره به وظیفه و مسؤلیت فرزند در مقابل پدر باشد، زیرا اسم فاعل دوام و تکرار بیشترى را مى رساند .به تعبیر دیگر، از عواطف پدرى انتظار مى رود حداقل در پاره اى از موارد، تحمل عذاب فرزند را بکند، آن چنان که در دنیا ناملایمات او را به جان مى خرد، ولى، در مورد فرزند انتظار مى رود، مقدار بیشترى از ناملایمات پدر را به خاطر حقوق فراوانى که بر او دارد متحمل شود، در حالى که هیچ یک از این دو، در آن روز، کمترین مشکلى را از دیگرى نمى گشایند . ✅️در آیه دو امر و دو نهى،دیده مى شود; اگر توجه به خدا و ترس از حساب و جزا در انسان زنده شود، ترسى از انحراف و آلودگى در او نیست، مگر از دو راه: یکى این که: زرق و برق دنیا، واقعیتها را در نظر او دگرگون سازد، و قدرت تشخیص را از او بگیرد که حب دنیا ریشه همه گناهان است، دیگر این که: وسوسه هاى شیطانى او را فریب دهد، و مغرور سازد، و از مبدأ و معاد دور کند. اگر این دو راه نفوذ گناه بسته شود، دیگر، خطرى او را تهدید نمى کند. #لقمان33