دوستى با كفّار، عامل خشم وغضب الهى است. «يَتَوَلَّوْنَ الَّذِينَ كَفَرُوا ... سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ‌» اهل كتاب، سلطه ودوستى كافران را مى‌پذيرفتند؛ ولى با مسلمانان كنار نمى‌آمدند. «يَتَوَلَّوْنَ الَّذِينَ كَفَرُوا» خداوند، حتّى براى اهل كتاب استقلال مى‌خواهد و وابستگى و ولايت پذيرى از مشركان را مورد مذمّت قرار مى‌دهد. «تَرى‌ كَثِيراً مِنْهُمْ يَتَوَلَّوْنَ» يكى از منكرات مهمّى كه در بنى‌اسرائيل از آن نهى نمى‌شد، رابطه‌ى ولائى با كفّار (ومشركان مكّه) بود. «لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنكَرٍ فَعَلُوهُ‌ ... تَرى‌» هر گناه، مقدّمه‌ى انجام گناهان بزرگتر مى‌شود. (در آيات قبل سه گناه‌ عَصَوْا ... يَعْتَدُونَ‌ ... لا يَتَناهَوْنَ‌ مطرح شد و اينها مقدّمه‌ى قبول سلطه‌ى كفّار مى‌شود. تَرى‌ ... يَتَوَلَّوْنَ‌ اللّهمَّ‌عَجِّلْ‌لِوَلِیِّڪَ‌الفَرَج ╲\╭┓ ╭⁦🌺🍂🍃 ┗╯\╲ @rafiq_shahidam96