کرامتي که خداي سبحان براي مؤمنين قرار مي‌دهد به انبيا هم در دنيا دستور مي‌دهد که آن کرامت را نسبت به مؤمنان يا فرشتگان اعمال بکنند و خودش هم همين کار را مي‌کند. در پذيرايي آنچه را که انبيا از مهمان‌هاي خود پذيرايي مي‌کردند اين نبود که يک مقدار غذا يا ميوه در اتاقي بگذارند و مهمان را نزد غذا ببرند که الآن اين‌چنين رسم است، بلکه غذا و مائده و سفره و ميوه هر چه بود، آن را نزد مهمان مي‌آوردند نه بر عکس. در جريان ضيافت وجود مبارک ابراهيم خليل(سلام الله عليه) که آن مهمانان ناشناس آمدند و حضرت ﴿جاءَ بِعِجْلٍ حَنيذٍ﴾؛[1] تعبير قرآن کريم اين نيست که “فَقَرَّبَهُم إلَيهِ”، بلکه فرمود: ﴿فَقَرَّبَهُ إِلَيْهِمْ﴾؛[2] يعني غذا را نزد مهمان برد، نه مهمان را نزد غذا. سفره را نزد مهمان پهن کرد، نه مهمان را نزد سفره برد: ﴿فَقَرَّبَهُ إِلَيْهِمْ﴾؛ نه “قَرَّبَهُم إلَيهِ يا إلَيها”. اين ادب انبيا در پذيرايي از مؤمنان و مهمانان است. ذات اقدس الهي هم چه در ماه مبارک رمضان که صائمان جزء “ضيوف الرحمن” هستند، چه در مراسم حجّ و عمره که زائران حرم الهي جزء “ضيوف الرحمن” هستند، کاري هم که انجام مي‌دهد اين است که بهشت را نزد اينها مي‌برد، نه اينکه اينها را نزد بهشت ببرد: ﴿وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقينَ﴾؛ يعنی سفره بهشت را نزد مؤمنين و نزديک آنها مي‌برد، نه اينکه مؤمنين را نزديک بهشت بياورد. تفسیر سوره قاف95/10/05