💥 خیلی از گرفتاری‌های ما برای رغبت‌ها و خواسته‌های ماست.
💥 رغبت‌های انسان‌ها را اولیاء حق یا اولیاء باطل درست می‌کنند. انسانی که در وادی ولایت ائمۀ جور است، تمام رغباتش رغبات دنیایی است؛ ولی انبیاء و اولیای الهی سعی می‌کنند سقف رغبت‌های انسان را رفعت ببخشند.
💥 با امام راه رفتن و در طرح امام عمل کردن و تحمّل سختی‌های مسیر حق، وقتی ممکن می‌شود که رغبتِ انسان، رغبتِ در رسول باشد نه رغبتِ در خود.
💠 استاد سیّد محمّدمهدی میرباقری:
◀️ این‌طور نیست که انسان هر مطلبی را که بخواهد، خوب باشد! خیلی از گرفتاری‌های ما برای رغبت‌ها و خواسته‌های ماست. تمام همت ما و تمام امکانات و تمام فرصت‌های ما خرج رغباتمان می‌شود. یکی از جاهایی که انبیاء آمدند و اصلاح کنند، همین رغبت‌های ماست. آنها آمدند در ما رغبت بزرگ درست کنند تا راغب فی الله باشیم (إِلَى اللَّهِ راغِبُون) و راغب در دنیا نباشیم.
اصولاً رغبت‌های ما را اولیائمان درست می‌کنند. اگر اولیاء ما اهل دنیا بودند، تمام رغبت‌های ما آرزوهای دنیایی می‌شود و ما راغب فی‌الدنیا می‌شویم. اولیاء طاغوت کارشان همین است که ما را تحریک و تحریص و ترغیب به دنیا می‌کنند و کاری غیر از این، از آنها ساخته نیست. امت خودشان را ترغیب به دنیا می‌کنند و آلهه و بت‌هایی درست می‌کنند و به مردمشان می‌گویند شما رو به اینها بیاورید و رو از اینها برندارید!
◀️ انسانی که در وادی ولایت ائمۀ جور است، تمام رغباتش رغبات دنیایی است. در آنجا افق رغبات پایین است و سقف رغبات بیش از دنیا و هوس‌های دنیایی و حرص به دنیا و میل به دنیا نیست. این رغبت‌ها برای انسان اسارت ایجاد می کند و آدم را کوچک می‌کند. در‌واقع اینها رغبت نیست، اینها اسارت است.
ولی انبیاء الهی سعی می‌کنند سقف رغبت انسان را بالا ببرند. انسان اگر در وادی ولایت امام قرار گرفت، رغبت انسان رفعت پیدا می‌کند و میل و خواسته‌هایش رفعت پیدا می‌کند و خواسته‌هایش در حد دنیا نیست. زاهد فی الدنیا و فارغ از دنیا می‌شود. همه دنیا را هم به او بدهی خوشحال نمی‌شود و اگر همه دنیا را هم از او بگیری غصه نمی‌خورد، چون یک رغبت بالاتری دارد. این [تربیت] را انبیاء درست می‌کنند.
محیط ولایت انبیاء و محیط ولایت معصوم، محیطی است که در آن رغبات انسان رفعت پیدا می‌کند و انسان می‌تواند خدا را بخواهد و می‌تواند رغبتِ در عالم آخرت پیدا کند و رغبت های بزرگ در وجودش شکل بگیرد. پس، اولیاء ما هستند که سطح رغبت ما را معین می‌کنند.
◀️ وقتی رغبت به خدا و رغبت به ولیّ خدا در انسان پیدا شد، انسان کنار حضرت قرار می‌گیرد و در طرح حضرت عمل می‌کند. ما اگر رغبتمان رفعت پیدا نکند نمی‌توانیم در طرح امام قرار بگیریم و کنار امام عمل بکنیم. اگر رغبت ما با رغبت امام گره خورد و یکی شد و آن رغبت‌های بزرگ در ما شکل گرفت، این رغبت‌ها ما را به امام می‌رساند و کنار امام قرار می‌گیریم و سختی‌های راه را کنار امام تحمل می‌کنیم و با امام راه را طی می‌کنیم. ولی اگر رغبت دیگری در ما شکل گرفت و توجه به خودمان، حتی توجه به منافع معنوی خودمان، داشتیم، این، ممکن است موجب جدا شدن ما از حضرت بشود.
در عالم با امام راه رفتن و در طرح امام عمل کردن، وقتی ممکن می‌شود که انسان رغبتش، رغبت در رسول باشد نه رغبت در خود. اگر رو به خودت آوردی و از او غافل شدی نمی‌توانی با او راه بروی. «وَ لا يَرْغَبُوا بِأَنْفُسِهِمْ عَنْ نَفْسِه» یعنی شما حق ندارید میل به خودتان پیدا کنید و رویتان را از رسول برگردانید. «اتَّقُوا اللَّهَ وَ كُونُوا مَعَ الصَّادِقين»؛ در عالم با حضرت راه بروید. اگر می‌خواهید با حضرت راه بروید، باید رغبت در حضرت داشته باشید نه رغبت در خودتان. اگر انسان راغب در حضرت شد، چنین رغبتی انسان را در همه سختی‌ها همراه با حضرت می‌کند.» @rahrovanevelayat2