پیام‌های سورۀ آل عمران- آیات ۱۸۱- ۱۸۲: ۱. خدا همۀ گفته‏‌ها را می‏‌شنود، پس هر حرفی را بر زبان نیاوریم. «لَقَدْ سَمِعَ اللَّهُ» ۲. جهل و غرور، مرز و نهایت ندارد، تا آنجا که بشر ناتوان نیازمند می‏‌گوید: خداوند فقیر است و ما غنی هستیم. «إِنَّ اللَّهَ فَقِیرٌ وَ نَحْنُ أَغْنِیاءُ» ۳. احساس غنا و بی‌نیازی، زمینۀ سرپیچی از فرامین الهی و استهزای آنهاست. «نَحْنُ أَغْنِیاءُ» ۴. برخی کوته‌‏فکر، گمان می‏‌کنند ریشۀ دستورات الهی نیاز است. «إِنَّ اللَّهَ فَقِیرٌ» ۵. همۀ گفتارها و کردارها ثبت می‌‏شود. «سَنَکْتُبُ ما قالُوا وَ قَتْلَهُمُ» ۶. گناهِ یاوه‌گویی دربارۀ خداوند، هم‌سنگِ گناهِ کشتن انبیاست. «قالُوا إِنَّ اللَّهَ فَقِیرٌ»، «وَ قَتْلَهُمُ الْأَنْبِیاءَ» ۷. ملاک ارزیابی گفتار و کردار، از هر کس که باشد، حقّ است؛ حتّی کشتن پیامبران چون ناحق است مورد کیفر واقع می‌شود. «قَتْلَهُمُ الْأَنْبِیاءَ بِغَیْرِ حَقٍّ» ۸. انسان در انجام عمل آزاد است؛ لذا کارها به خود او نسبت داده می‌شود. «قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ» ۹. پاداش و کیفر الهی، بر طبق عدالت و بر اساس اعمال آزادانه و آگاهانه خودِ انسان است. «ذلِکَ بِما قَدَّمَتْ أَیْدِیکُمْ» ۱۰. کیفرهای الهی، ظلم خدا بر بشر نیست، بلکه ظلم بشر بر نفس خویشتن است. «أَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ» ۱۱. اگر خداوند افراد بخیل و قاتلان انبیاء را مجازات نکند، به فقرا و انبیاء ظلم کرده است. «أَنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ»