🌱خدایا، ما را ببخش؛ ما را ببخش که بیشتر وقت‌ها، خدایی‌ات را حتی به اندازه یک مربی معمولی هم قبول نداریم. 🌱مربی‌های کُشتی، هرچه بگویند، شاگردانشان گوش می‌دهند؛ نه فقط روی تُشک، که حتی در خانه و در نبودِ مربی هم پرهیزهای غذایی‌شان را رعایت می‌کنند که "مربی‌مان گفته برایت خوب نیست!"؛ ولی ما چه؟ 🌱بارها دیده یا شنیده‌ایم که ندادنت برای ما بندگانت بهتر بوده، یا بلایی که داده‌ای با کمی صبر، رشدی عظیم به دنبال داشته؛ ولی باز هم صبوری بلد نشده‌ایم؛ باز هم هوسمان دست از سر ما برنمی‌دارد. گیرم طول این صبر، به درازای همه عمر دنیایی باشد؛ که اگر باور کنیم آخرت بهتر است و ماندگارتر، صبر در عمر اندک دنیا برای سعادت در عمر اخروی چقدر آسان و شیرین است. 🌱خدایا، دوست دارم قلبم چنان آرام و مطمئن شود به آنچه تو برای پیاله‌ی قسمتم مقدر کرده‌ای، که حتی فکرش را هم نکنم که پیاله‌ام را به سویت دراز کنم که "کمی بیشتر"؛ چه رسد به اینکه آن را پیش خلقت ببرم. دوست دارم بفهمم که من باید به درگاهت دعا کنم، که خودت گفته‌ای اگر دعاها و درخواست‌های عاجزانه‌ام از تو نباشد، به هیچم نمی‌گیری؛ ولی باید دادن یا ندادن آرزویم را به تو واگذار کنم. 🌱مرا ببخش، و یاری‌ام کن که این‌گونه باشم، ای مهربان‌ترین مربی و پروردگار جهانیان، ای ربّ العالمین. الحمد لله ربّ العالمین...