ناکامی اعتراض آرام در ایران در روزگار ما بسیاری از اوقات ابهام یا اعتراض به یک مورد در جای خود منطقی است. مردم دغدغه دارند و مسئله دارند اما با خیمه زدن لشکر فضای مجازی و رسانه‌های بیکانه و سلبریتی‌ها اصل اعتراض به زودی تحت تاثیر قرار می‌گیرد و کم‌کم ناپدید می‌شود. به محض بلند شدن یک علم اعتراض در ایران، عقده‌گشایان همیشگی از جمهوری اسلامی خیلی زود دست به کار می‌شوند و انتقام شکست‌های خود از شکست‌های منطقه‌ای در غرب آسیا تا شکست عشقی از آخرین دوست‌دختر خود را روانه جمهوری اسلامی می‌کنند. با این وضعیت طبیعی است که اصل دغدغه و ماجرا خیلی زود به حاشیه می‌رود و در نهایت آن چیزی که باقی می‌ماند خشونت، عقده‌گشایی و فراموش شدن اصلی ماجرا زیر صدای هلهله آنهایی است که ربطی به اصل انگیزه اعتراض ندارد و نه تنها برای معترضین دلی نمی‌سوزانند بلکه معمولا با تحقیر به آنها نگاه می‌کنند. به این شرایط اضافه کنید بی‌اعتمادی مردم به رسانه‌های رسمی را اما چه اتفاقی می‌افتد که معترضان بی نظر با برخی از اغتشاشات و شعارهای نه تنها هنجارشکنانه بلکه ابلهانه همراه می‌شوند یا حداقل علیه این شعارهای ضدملی و ضددینی واکنشی نشان نمی‌دهند؟ اینجاست که یک کم کاری دیگر از سوی مجموعه رسانه‌ای کل نظام مشخص میشود واقعیت این است که تمام آن کاری که باید مجموعه رسانه‌ای و تبلیغی نظام می‌کرده است تا مثلا کسی به نام رضاشاه را به مردم بشناسد؛ حالا اینجا با عدم اعتراض به شعاری همچون «رضا شاه روحت شاد» نمایان می‌شود و بیرون می‌زند. جوان بعد از انقلاب متولد شده‌ای که از انقلاب و نه رژیم پهلوی چیزی ندیده است اما قرار بوده است که با انواع و اقسام سیستم‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی ایران از آموزش و پرورش تا صداوسیما متوجه شود که کمک‌های در مقیاس جهانی ناچیز ایران به فلسطین، ملی‌گرایانه‌ترین فعالیت نظام ایران است؛ حالا خیال می‌کند پول بنزین به حسابی در غزه واریز می‌شود.... •┈┈••••✾•🌿🌺🌿•✾•••┈┈• سواد رسانه ای نیاز هر ایرانی دوستان خود را دعوت نمایید👇 https://eitaa.com/savad_r