چند تفاوت سیاستگذاری اسلامی3: مثال سوم: سیاستِ فروش و علنی کردنِ تسلیحات جمع آوری سلاح در سیاستگذاری قرآنی به طور عجیبی صرفاً از باب وظیفه است. یعنی: از ما کاری «مطابق پیشنهاد محاسبه عقلایی» در ذخیره سازی تسلیحات خواسته شده (60انفال)، ولی بدون اعتماد به خودِ تسلیحات! لذاست که خداوند عمل مطابق با محاسبه را نیز در صورت اعتماد به خودِ تسلیحات، برای فرد و جامعه مؤمن از کار می اندازد و تمام تجهیزات را بدون هیچ پیروزی در معرض نابودی و هزیمت قرار می دهد!! 😇لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ في‏ مَواطِنَ كَثيرَةٍ وَ يَوْمَ حُنَيْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْكُمْ شَيْئاً وَ ضاقَتْ عَلَيْكُمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُمْ مُدْبِرينَ (25توبه) در مقابل نیز، در صورت اعتماد به وعده الهی، آن را با نصرت خود ترکیب می کند و اثرش را از باب «من حیث لایحتسب» و فراتر از حد محاسبه (با برکت) قرار می دهد: وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَ مِنْ رِباطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَ عَدُوَّكُمْ وَ آخَرينَ مِنْ دُونِهِمْ «لا تَعْلَمُونَهُمُ اللَّهُ يَعْلَمُهُمْ» وَ ما تُنْفِقُوا مِنْ شَيْ‏ءٍ في‏ سَبيلِ اللَّهِ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَ أَنْتُمْ لا تُظْلَمُونَ (60انفال). 🔴تا جایی که عدم درک کفار نسبت به این منطق، و حمل این نتایج بر قدرت مسلمین (و ترسشان از قدرت مسلمین و تجهیزاتشان (60انفال) )! «نفهمیدن» معنا می شود: لانتم اشد رهبة فی صدورهم لانهم لا یفقهون!(13حشر). «حقیقتاً» عامل پیروزی اسلام، تنها خداست و نه تجهیزات. 🔷مسئلة تسلیحات، یکی از اوجهای فاصله گیریِ سیاستگذاری غیب باور، از غیر آن است. چون خداوند تصمیم گرفته رفتار غیب را در این مسئله تندتر از بسیاری مسائل دیگر تنظیم نماید و هرگونه تکیه به طریق را در سیاستگذاری، کنار بزند. کنار هم قراردادن 60انفال و تجربة جنگ حنین در 25توبه، احتمالاًُ چنین نتیجه می دهد که در مسئلة خاص تسلیحات، سیاستگذاری اسلامی «تسلیحات را صرفاً طریق به ایجاد هیبت ذهنی در ذهن ناظران» می داند و نه «حتی طریق اثرگذاری در نتیجة نبرد اسلام با دشمن» . این گزاره، ملازمات سیاستیِ بسیاری دارد که سیاستگذاری تسلیحاتی را متفاوت از سیاستگذاری مادی می نماید. مثلاً: 1️⃣ازآنجا که کارکرد اصلی تسلیحات در سیاستگذاری اسلامی، ترساندن طرف مقابل، و نه هیچ گونه تکیه به آن در نبرد خواهد بود، می‌توان «تمام داشته‌های تسلیحاتی را برای ترساندن دشمنان، رونمایی کرد» ، البته در صورتی که کسی از این سیاست بویی نبرَد و احساس کند هنوز داشته‌هایی در پس پرده است. توضیح اینکه: در سیاستگذاری تسلیحاتی عموماً داشته‌هایی از تکنیک و همچنین حجم تسلیحات، پنهان مانده و برای روز نبرد به عنوان «فنّ نهایی» ذخیره می شود. حال اگر ناظران – که به دلیل نگاه مادی، «لایفقهون» هستند و نگاهشان تنها عوامل تاثیرگذار مادی را می بیند(13حشر)- همین تصور را از سیاستگذار مؤمن نیز داشته باشند کافی است تا اهداف سیاستیِ تسلیحات برآورده شود و برای به حداکثر رساندنِ آن، باید تمام تسلیحات به نمایش گذاشته شود. «چون در جنگ، به هیچ وجه تکیه بر تجهیزات نیست» حتی در حدّ اسباب پیروزی. البته این حد از تفاوت سیاستی در مورد خصوص سیاستگذاری تسلیحات جنگی به وجود می آید که خداوند خواسته اوج تفاوت دو نگاه در آن به نمایش گذاشته شود. 2️⃣همچنین در دیگر ملازمات سیاستی نیز این تفاوت نگاه اثرگذار است. همچون «کمک تسلیحاتی به همپیمان» یا طرف ثالثی که نبردش همسو با طرح الهیِ کشور اسلامی برای نجات جهان -و لذا کشته‌های کمتر- است. (در کمک پهپادی به حزب الله و روسیه این مطرح بود). در اینجا نیز غیب‌ناباوران، لزوماً داشته‌هایی از حجم یا تکنیک تسلیحات را ذخیره نگه می‌دارند و به همپیمان عرضه نمی‌کنند تا برای روز مبادا به کار آید. اما در اینجا، کارکرد تسلیحات صرفاً برای ایجاد هیبت در نگاه نظار است و اتفاقاً در صورت محرمانه ماندن سیاست اسلامی، این هدف با کمک حداکثریِ تسلیحاتی به اوج می‌رسد. آن هم طیّ کمکی رسمی که تغییر نتایج نبرد را به نام تسلیحات و تجهیزات حاکمیت اسلامی فاکتور نماید و هدف «هیبت» تسلیحات را هرچه بیشتر فراهم آورَد.‌ پ.ن. بدیهی است این مخالف «استفاده از تجهیزات در جنگ» نیست. چون تجهیزات را در جنگ بدون تکیة روانی بر اثرِ آن می توان به کار برد. اما در مثال های سیاستیِ فوق، خودِ سیاست مذکور در میان غیب ناباوران، در اثرِ «تکیه روانی بر اثرِ تسلیحات در نبرد» به وجود آمده و با حذف این تکیه روانی، سیاست نیز تغییر خواهد کرد. 👨‍👧‍👦 به گروه سیاست خارجی مرکز راهبری برهان بپیوندید: https://eitaa.com/joinchat/2533032055Cc4fd6f813d