- ننه جون قربونت برم! ننه دستت درد نكنه! مدتها بود كه دمپخت كازروني نخورده بود. تـازه از بيـرون آمـده بـود و خيلي گرسنه بود. علي لقمة اول را كه برداشت با صدايي كه از توي كوچه مي آمد ميخكوب شد. - اباالفضل كمكتون كنه! يه لقمه غذا! كمي به قاشقش كه بالا آورده بود نگاه كرد. - پس علي چرا نمي خوري؟ بابا حاجي بود كه علي را به خودش آورد. مثل فنر از پاي سفره بلند شـد. بشقاب غذا را هم برداشت. - الان برمي گردم شما غذاتونو بخوريد! در تمام مدتي كه آن فقير غذا مي خورد، علي به او نگاه مي كرد. وقتي كه برگشت، بشقاب، خالي خالي شده بود. - ننه! بازم غذا تو دادي به گدا؟ بيا برات بكشم، غذا هنوز هست! - نه ننه! من سهم خودمو بردم. امروز هم روز خدا بود. علي اين را گفت و رفت به سوي كتابهايش... راوی: مادرشهید #طلبه_شهید_علی_بازیار #شهدای_فارس