🌐اختلاف‌ها و اتحادها راوی #حوزه: آیت‌الله‌العظمی سید عبدالله شیرازی در زمان انقلاب، از مهم‌ترین علمای حوزه مشهد بود. وی پنجم مهر ۱۳۶۳ در ۹۳ سالگی درگذشت و آثار خیریه‌ فراوانی از خود بر جای گذاشت. او در حکومت پهلوی، جزو منتقدان سنتی محمدرضا شاه و پدرش بود و از جمله در اعتراض به جشن‌های ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی، در نامه‌ تندی به امیرعباس هویدا نخست‌وزیر گفته بود: «چقدر وقیحانه و خنده‌آور است در کشور اسلامی ایران و مرکز تشیع، بزرگ‌ترین رقم و سنگین‌ترین بودجه با زور و ارعاب از زحمتکشان گرفته شود و برای بزرگداشت مشتی سفاک و جهود و آتش‌پرست که از خود چیزی جز آثار استبداد و ظلم و ستم به جای نگذاشته‌اند، اختصاص داده شود. اساساً میراندن زندگان برای زنده کردن نام مردگان و استخوان‌های پوسیده شاهان ستمگر و قلدر، کار عقلایی نیست و با هیچ منطقی سازش ندارد» (اسناد انقلاب اسلامی، ج اول، ص۳۴۶). با این حال، برخی انقلابیون معتقد بودند که ایشان هم مانند مرحوم آیت‌الله‌العظمی میلانی؛ زعیم فقید حوزه مشهد، همراهی کاملی با انقلابیون ندارد و باید مراقب گسترش نفوذ او بود. از جمله حجت‌الاسلام سید منیرالدین حسینی شیرازی؛ از روحانیون انقلابی و فعال که در نجف نیز با جعل چک کوشیده بود مرحوم آیت‌الله‌العظمی سید محمد روحانی را بدنام کند، درباره آقای شیرازی نیز احتمال می‌داد که دولت از وجود وی علیه امام خمینی استفاده کند؛ لذا پیشنهاد می‌دهد که باید شجره‌نامه او را چاپ و منتشر کرد. سید منیر مدعی بود که سلسله سیادت مرحوم سید عبدالله شیرازی به عبدالله بن عباس منتهی می‌شود و در این صورت مردم حاضر نیستند زیر بار تقلید از یک سید از خاندان عباسی بروند ( امام خمینی در آیینه اسناد، ج۱۷، ص ۲۲۵). با وجود این اختلافات، مرحوم شیرازی در اغلب جریان‌های شش سال نخست جمهوری اسلامی، از امام خمینی حمایت کرد و روابط حسنه‌ای با نظام داشت. او در جریان جنگ نیز فرزند خود را به جبهه‌ها اعزام می‌کرد و حامی رزمندگان بود. وی می‌گفت: « تا صدام بر عراق حکومت می‌کند هیچ ثباتی در منطقه وجود نخواهد داشت». ✔️در اینجا می‌توانید روایت پیشین راوی درباره مرحوم آیت‌الله شیرازی را بخوانید. 📸عکس: دیدار آیت‌الله‌‌العظمی سید عبدالله شیرازی با امام خمینی در سال ۵۸ @rawinews