ما رجایی را ندیده بودیم.. نسل من در حوادث انقلاب دنبال رجایی می‌گشت، می‌دانی، امروز این نسل او را به خود دید.. ما او را دیدیم که چگونه قرآن را مصمم در دست خود گرفت؛ در حقیقت انگار تکه‌ای از قلب خود را بالای سرش گرفته بود. آری! رجایی ها اینگونه‌اند. ما از میان دود و غبار فتنه جان کندیم و تن‌مان سالم ماند، دل‌مان را هم در گرو سید محرومان کردیم. اشتباه کردیم، حال با دل داغ دیده‌مان چه کنیم؟ ما لندکروز سوارهایی را دیدیم که شیشه‌ی دودی‌شان برای دیدن مردم پایین نمی‌رفت، سفر استانی؟ دیدار با مردم؟ برای لندکروز سوارها، این‌ها حکم خوش گذرانی با پتوی لایکو در مشهد دارد. برای تو فرق داشت، این را یک نسل می‌گوید.. مردمی بودن لیاقت می‌خواهد که تو معنای خاص همراه و هم‌دل مردم را، معنا کردی. تکلیف اولت شهیدانه زیستن بود، از بی‌قراری هایت برای انقلاب معلوم بود. آری باز هم می‌گوییم، تا سالیان سال می‌گوییم که این نسل چه‌ها دید، غم دل‌شان با بقیه فرق دارد. این نسل از دست دادن و فقدان را کشید، اما فراموش نکرد و آنها را الگو کرد و خاطرش را از رنگ آنان پر کرد و کار می‌کند و کار می‌کند تا همانند رجایی‌ها نامه‌ای از سوی آقا بگیرد. ☕️ @Razee_man