💠 چه می خواستیم، چه شد؟! کلیپی جنجالی از خانم معتمدآریا منتشر شد که پرده از واقعیت هایی در سینمای ایران برداشت که حیرت‌انگیز است؛ می‌گوید سینمای ایران که راهِ درستِ خود را پس از انقلاب و در دهه‌ی ۶۰ پیدا کرده بود، به دلیلِ این‌که مدیرانِ دولتی رهایش کردند، به بیراهه رفت و سقوط کرد: «مدیران سینمایی که ما رو مثل بچه نگه‌داری کرده بودند و ما رسیده بودیم به سنِ نوجوانی، در اوجِ شکوفایی ما رو ترک کردند و ما زیرِ پاهامون خالی شد». 🔷 اوج این مطلب آنجاست که او می‌گوید: «دستِ ما را که رها کردند، ما فهمیدیم دیگه هر کسی به اندازه‌ی توانِ خودش می‌تونه راه بره و از دلسوزی خبری نیست»! 💯 او شکوفایی سینما بعد از انقلاب را به وضوح در حذف #مسائل_جنسی، #نوشیدنی‌های_نامتعارف و #خشونت می داند و آنها را سه پارامتر موفقیت سینمای ایران در دوره پساانقلاب معرفی می کند که سایر هنرها هم به وضوح مشاهده می‌شود 👌 بله، درست است. مسیر سینما بعد از انقلاب به سمت پاکسازی و تطهیر از عناصر نامطلوب میرفت؛ به یاد دارم از استاد طالب زاده که سینمای ایران شهرت جهانی اش را به سبب سینمای پاک در بین مخاطبین جهانی اش پیدا کرده بود تا این که در دهه ۷۰ رویکرد غرب_گرایانه بر سینما نیز سایه افکند و ما نیز به دنبال جهانی شدن رفتیم و آنچه نباید، رخ داد و‌سینمای ما هم رنگ غربی گرفت و همان مولفه های غربی یعنی ترویج هرزگی و استفاده ابزاری از زنان و...شدند معیارهای موفقیت و البته جهانی شدن! هر چند در این میان، آثار قابل تمجیدی هم داریم ولی خیلی کم...😔 ✍ ابراهیم شریفی پژوهشگر رسانه 🔰با ما همراه باشید @resanesharif