۲۰. قيافه اش، صورتش، حالتش، نگاهش عوض شده بود. بگويم معصوميّت يا نورانيّت در چهره اش پيدا بود، اغراق نکرده ام. از شوخي هاي هميشگي اش خبري نبود. گفت: مي خواهند برايم زن بگيرند. گفتم: برو! تو که بچّه اي هنوز! چند ثانيه نگاهم کرد. با هم شروع کرديم به نقشه کشيدن. با آن برنامه ريزي، عجب مراسمي مي شد. مگر چند روز طول کشيد!؟ دنيا روي سرم خراب شد. ۲۱. بچّه ها همه شان خسته بودند. صبح بايد مي رفتند سر کار. شب هم درگيري بود. يکي کاسب بود، يکي کارمند يا کارگر. فرقي نمي کرد. بسيجي، بسيجي است. حسين هم خسته بود، فقط يک لقمه نان خورد که گفتند: آماده باش است. راه افتاد و رفت سعادت آباد. ۲۲. جلوي آينه ايستاد، تمام قد! خودش را ورانداز کرد. شب هاي قبل مي گفتم: شلوغ است، خطر دارد مادر، اوباش از پشت خنجر مي زنند. آن شب، زبانم باز نشد. برگشت نگاهم کرد، نگاهي که هنوز دلم را مي لرزاند. ۲۳. دلم مي خواهد آن راننده پرايدي که نصف شب بچّه بسيجي ها را زير گرفت را ببينم. همان که حسينم را شهيد کرد. کاري با او ندارم به خدا. فقط مي خواهم بپرسم، دلت آمد پسر به اين قشنگي را از مادرش بگيري!؟ ۲۴. در آن اطراف شهيدي نبود که پيکرش را بياورند و او به تشييعش نرفته باشد. براي شهدا از دل و جان مايه مي گذاشت. تشييع خودش هم ديدني بود. در قطعه ۵۵ بهشت زهراي تهران، همسايه شهدا شد. حالا هم به برکت شهدا، اسمش بر سر زبانها افتاده است. ۲۵. خون شهيد، هيچ وقت هدر نمي رود. ديديد يک دفعه شورش ها خوابيد، فتنه گرها رسوا شدند. خون پاک او چهره زشت و حيواني منافقان را برملا کرد و سندي شد بر اثبات مظلوميّت ناگفته بسيجيان حضرت امام خامنه اي. ۲۶. رفته بوديم مشهد انگار، دور سفره اي بزرگ نشسته بوديم. صدايي بلند شد: آقا دارد مي آيد... حسين پريد. آماده ي آماده بود. زد روي شانه من. گفتم: نه! من نمي توانم. معطّل نماند. رفت که رفت. بر اساس خاطراتي از: حسن غلام کبيري(پدر شهيد). مادر شهيد. حبيب غلام کبيري(برادر شهيد). و آقايان: هومن آذر مير. علي جوالي. امير ناصري. حامد ملّا. محمّدجواد سعيدي. اصغر برزگري. منبع: نرم افزار فرزند آسمان @shahid_saeid_emami