👆علامه جعفری در کنار شاگرد ژاپنی اش #ناکایاما #علامه‌محمدتقی‌جعفری ، به سال۱۳۰۲ در تبریز چشم به جهان گشود. وی خواندن و نوشتن را پیش از آغاز دبستان، از مادر فرا گرفت و پس از پایان دروس ابتدایی، وارد حوزه علمیه طالبیّه تبریز شد، سپس در طلب دانش، راهی تهران و قم شد. او در تهران و قم از محضر فقها و حکمایی چون: میرزا مهدی آشتیانی، شیخ محمدرضا تنکابنی و میرزا محمدتقی زرگر تبریزی بهره‌هایی شایان برد. به دنبال آن، به سبب بیماری و رحلت مادر، به تبریز برگشت و در درس آیت‌الله شهیدی حضور یافت.‌ اندکی بعد با اصرار استاد راه نجف را در پیش گرفت. حضور ۱۱ساله محمدتقی جعفری در دانشگاه دینیِ نجف و حضور در حلقه درسی علمایی همچون سیدابوالقاسم خویی و آیت‌اللّه‌ حکیم‌ و همچنین هم‌اندیشی با محمدرضا مظفر فیلسوف، فقیه و منطقیِ نواندیش در نجف و احمد امین ریاضیدان عراقی؛ تأثیر شگرفی در شکل‌گیریِ شخصیت علمی و عملیِ جعفری داشت، به گونه‌ای که در سن ۲۳سالگی (سال۱۳۶۶ ق) موفق به اخذ درجه اجتهاد از شیخ محمدکاظم شیرازی شد. ایشان پس از اتمام تحصیلات، در خلال سال‌های دهه۳۰ به ایران بازگشت و به بررسی جریانات فکریِ روز پرداخت. در مدت زمانی نه چندان زیاد، توانست تالیفاتی پرشمار و عمدتاً بدیع از خود به یادگار نهد، که از مشهورترین آنها می‌توان به مجموعه ۱۵جلدیِ «تفسیر و نقد و تحلیل مثنوی» و «ترجمه و تفسیر نهج البلاغه» در ۲۷مجلد اشاره کرد. علامه محمدتقی جعفری پس از عمری تلاش و تکاپو، در ۲۵آبان سال۱۳۷۷ به رحمت ایزدی پیوست و در شهر مشهد در حرم مطهر امام رضا علیه‌السلام، در دارالزهد به خاک سپرده شد. eitaa.com/revaayatgar