📜 پای درس امیر عارفان 🔸 به جای مقدمه: 🔍💻 در قسمت جستجو می‌نویسم «شرح مناجات شعبانیه». تعداد جواب‌ها زیادند. هر متنی با اوصاف مناجات شعبانیه شروع می‌شود؛ مناجاتی است از زبان وصال و فراق. مناجاتی است آمیخته با خوف و رجا. ⛔️ همین‌جا متوقف می‌شوم. من که هیچ فهمی از این‌ها ندارم؛ نه از وصال، نه از فراق، نه از خوف و نه از رجا. این‌ها را اهلش می‌فهمند، نه من! خودم را دلداری می‌دهم: «آب دریا را اگر نتوان کشید 🌊 هم به قدر تشنگی باید چشید💧 عیبی نداره. این‌جا، سفره اهل کرمه. دست خالی که برنمی‌گردی» 🌀جست‌جویم را ادامه می‌دهم. می‌رسم به جمله‌ای در کتاب نجوای عارفانه: «مناجات شعبانیه، حالت‌های انسان را در شئون مختلف این عالم بیان می‌کند». به‌دنبال شرح و توضیح فرازهای مناجات بودم ولی این جمله، پنجره دیگری را درنگاه به مناجات شعبانیه برایم باز می‌کند. 🔹مناجات شعبانیه می‌شود قابی که تصویر انسان را نمایش می‌دهد، آن گونه که باید باشد. یعنی انسانی که به بالاترین مرتبه انسانی خود رسیده است، درحد اعلای کمال وجودش. یعنی خود امیرالمومنین، امیر عارفان، کسی که عبد درگاه الهی شده. گوش هایم را تیز می‌کنم تا چیزی از این کلاس درس را ازدست ندهم. مناجات شعبانیه می‌شود کلاسِ درسی از امیر عارفان، برای عبدشدن ✍#امینه‌السادات_پرده‌چی 🔰مجموعه ادبی روایتخانه🔰 ○● @revayat_khane ●○