على بن ابراهیم،از پدرش گويد:
عبد اللّه بن جندب را در موقف(عرفات)ديدم و وقوفى بهتر از وقوف او نديدم،پيوسته دو دستش به سوى آسمان دراز بود و اشكش بر دو گونه‌اش جارى،تا به زمين مى‌رسيد و چون مردم برگشتند،به او گفتم:
اى ابا محمد!من وقوفى بهتر از وقوف تو نديدم.
گفت:به خدا من جز براى برادران دينى خود دعائى نكردم و اين براى آن است كه ابو الحسن-امام كاظم عليه السّلام-به من خبر داد كه هركس در پشت سر براى برادر خود دعا كند،از عرش به او ندا رسد كه:براى تو باد صد هزار برابر آن.
و من بد داشتم كه صد هزار دعاى تعهد شده را براى يك دعاء از دست بدهم كه نمى‌دانم آن يك دعاء اجابت مى‌شود يا نه؟
رَأَيْتُ عَبْدَ اَللَّهِ بْنَ جُنْدَبٍ فِي اَلْمَوْقِفِ فَلَمْ أَرَ مَوْقِفاً كَانَ أَحْسَنَ مِنْ مَوْقِفِهِ مَا زَالَ مَادّاً يَدَيْهِ إِلَى اَلسَّمَاءِ وَ دُمُوعُهُ تَسِيلُ عَلَى خَدَّيْهِ حَتَّى تَبْلُغَ اَلْأَرْضَ فَلَمَّا صَدَرَ اَلنَّاسُ قُلْتُ لَهُ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ مَا رَأَيْتُ مَوْقِفاً قَطُّ أَحْسَنَ مِنْ مَوْقِفِكَ قَالَ وَ اَللَّهِ مَا دَعَوْتُ إِلاَّ لِإِخْوَانِي وَ ذَلِكَ أَنَّ أَبَا اَلْحَسَنِ مُوسَى عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ أَخْبَرَنِي أَنَّ مَنْ دَعَا لِأَخِيهِ بِظَهْرِ اَلْغَيْبِ نُودِيَ مِنَ اَلْعَرْشِ وَ لَكَ مِائَةُ أَلْفِ ضِعْفٍ فَكَرِهْتُ أَنْ أَدَعَ مِائَةَ أَلْفٍ مَضْمُونَةً لِوَاحِدَةٍ لاَ أَدْرِي تُسْتَجَابُ أَمْ لاَ.
عده الداعی ص ۲۹۶