عبودیت یعنی راه فنا در پیش گرفتن :
عبودیت این است که: انسان راه فنای خود را در پیش بگیرد. این راه اگر به آخر برسد، اگر انسان از خود برهد و نجات پیدا بکند و در آخر از او خبرى نماند. آن وقت عبودیت بکمال خود رسیده که انسان از خود بطور کلى خلاص شده و در آنجا به جوار حق با لقاء حق رسیده است.
تکرار می کنم عبودیت، راه فنا را در پیش گرفتن است، خود را فانى کردن، از خود گذشتن، از خودى خلاص شدن، خودى ها را نادیده گرفتن، هرچه دلم می خواهد عکسش را انجام دادن، هرچه «من» می خواهم با «من» به مقابله برخاستن، هرچه نفس می خواهد، نفس را کوبیدن است، غیر از این چیزى نیست.
امام صادق علیه السلام در مصباح الشریعه درباب جهاد و ریاضت ﻣﻴﻔﺮﻣﺎﻳﺪ;
خوشا بحال آن کسى که براى نیل به حق با نفسش و با هرچه دلش می خواهد مبارزه بکند، مجاهدت بکند، جهاد بکند با نفسش و خواسته های خودش. بعد مى فرماید: عجیب بیانى است! من گاهى فکر می کنم این جمله امام صادق علیهالسلام را بدهند به همه مؤمنین و بگویند با همین عقل و درک فعلى خودتان در این جمله دقت کنید: هر کس شکست بدهد جُند نفسش را، جند خواسته هایش را، این آدم به رضا الله به رضاى خدا نائل شده اﺳﺖ,
ﺁﻳﺖ اﻟﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪﺷﺠﺎﻋﻲ ﺭﺣﻤﻪ اﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ
مقالات
#عبودیت