بسم الله . . انا لله و انا الیه راجعون . . . . حاج فیروز عزیز، مردی بود بزرگ که دیگر تکرار نخواهد شد. با اطمینان کامل میتوانستی پای روضه هایش بنیشینی و بوی ارباب را از او استشمام کنی. او تندیسی بود از اخلاص، تقوا، حسن خلق، تواضع، ادب، شکوه و عظمت؛ که آن عظمت را هم اهلبیت علیهم السلام به او ارزانی کرده بودند. . . دیگر صدایش را و روضه هایش را و ضجه هایش را نخواهیم شنید. . . دیدار ما ماند به قیامت؛ او در کنار ارباب و در زمره حداث الحسین علیه السلام و ما الله اعلم. . . او به اربابش رسید و ما را تنها گذاشت. . . پ.ن: ایام خوش آن بود که با دوست به سر شد باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود. . . پ.ن۲: تصویر مربوط است به زمانی که در محضرش استفاده میکردیم و بعد از مجلس با روی گشاده، دوستدارانش را پذیرا می شد. همان زمان با همان اندک توانایی که داشتم، این تصویر را با هزار شوق کار کرده و چاپش کردم. . .