روایتی پردرد از خط مقدم جهاد تبیین اختصاصی|| سید سجاد شریعتی @rozaneebefarda 🔻🔻🔻 بسم الله الرحمن الرحیم «و جاء من اقصی المدینه رجل یسعی قال یا قوم اتبعو المرسلین و ما لی لا اعبد الذی فطرنی» این نوشته، درد دل کسی است که از #خط_مقدم_جهاد_تبیین برگشته و با شما سخن می گوید؛ می خواهم از تجربه تبلیغی در دبیرستان های شهر گرگان سخن بگویم، از دانش آموزانی که بعضی از آن ها چندین ماه تنها راه نجات خود را حضور در کف خیابان ها می دیدند، از کسانی که صفحه ی ذهن آن ها بر اثر جنگ شناختی دشمن، سیاه سیاه بود ولی دل ها و فطرت های پاک آن ها پذیرای سخن حق بود مشروط به این که درست بیان شود. با اینهمه اما: آن چه به شدت انسان را رنج می دهد این است که علی رغم تاکید مکرر امام جامعه بر تبیین و روشنگری، گویی فقط این دشمن است که به توصیه ی ایشان عمل کرده است و ذهن غالب دانش آموزان ما را به طور کامل در اختیار گرفته است به گونه ای که در هر جمعی که وارد می شدیم و پس از یک شروع و مقدمه چینی جذاب از مخاطبین می خواستیم کشورشان را ارزیابی کنند، با وجود این که گاهی اوقات می خواستند نقطه ی مثبتی از کشورشان بگویند لکن در این تلاش ناکام بود حتی امنیت هم وقتی از طرف بعضی دیگر از دوستانشان مورد خدشه قرار می‌گرفت از آن کوتاه می آمدند و بر روی تخته جز نقاط سیاه از کشور ثبت نمی شد. 2-لکن این سکه روی دیگری هم دارد و آن این که وقتی مطالب از قبل کار و مباحثه شده ی پیشرفت های انقلاب را روی نمودار و مستند به آمارهای مراکز جهانی ارائه می دادیم و تاکید می‌کردیم خود آن ها هم می توانند به این تارنماها مراجعه کنند و با چشم خود پیشرفت ها را ببیند، هر چند در ابتدا مقاومت هایی می شد ولی بالاخره ورق برمی گشت. 3-اکنون جا ندارد بگوییم یا قوم اتبعو المرسلین، ای قوم من، ای جامعه ی روحانیت، ای علماء، ای طلاب، ای مردان و زنان با غیرت، ای دل های سوخته از واژگونه نمایی واقعیت ها، از امام جامعه پیروی کنید! مرا چه می شود که بندگی خدایی که مرا آفریده نکنم آیا ندای امام راحل اکنون بیش از همیشه طنین انداز نیست که فرمودند: «آقا من اعلام خطر می کنم،....ای علمای ایران! ای مراجع اسلام! من اعلام خطر می کنم، ای فضلا! ای طلاب ! ای مراجع! ای آقایان! ای نجف! ای قم! ای مشهد! ای تهران! ای شیراز! من اعلام خطر می کنم، خطردار است» آیا هشدار کمرشکن رهبری را در دیدار مردم قم(تاکید می کنم مردم قم) نشنیدید: « توّابین برای انتقام خون مطهّر امام حسین آمدند جنگیدند، کشته شدند، همه‌ی آنها کشته شدند امّا در تاریخ اینها را مدح نمیکنند؛ چرا؟ چون دیر جنبیدند.... آنجا می‌ایستید تماشا میکنید، امام حسین به شهادت میرسد، بعد دلتان میسوزد، آن وقت می‌آیید در میدان! [نتیجه‌ی] کار را بهنگام انجام ندادن این است. کار را بهنگام باید انجام داد.نباید غفلت کنیم از وظیفه‌ای که عقل و شرع به عهده‌ی ما گذاشته؛ باید بدون تأخیر وارد میدان بشویم. تأخیر نباید داشته باشیم.» پس به داد اسلام برسید، به داد جمهوری اسلامی مظلوم برسید، به داد ایران عزیز برسید، به داد این جوانان پاک و خوش‌طینت (که مورد هجوم دشمن واقع شدند) برسید، به داد ایتام آل محمد (ص) برسید... تا کی امام جامعه ندای هل من معین سر دهد و پاسخ در خور نشنود، در این نبرد نمایان که نوجوانان و جوانان ما، بی سلاح و بی پناه ، در معرض بمباران دشمنند، حوزه ی علمیه کجاست؟ طلاب انقلابی کجایند؟ سربازان سید علی کجایند؟ نیمه ی شعبان و ماه مبارک در پیش است؛ دانش آموزان در مدارس آماده ی شنیدند پس چرا کسی کاری نمی کند، کجاست جلسات مباحثه ی مباحث روز و کارگاه های جهاد تبیین؟ «قل انما اعظکم بواحده ان تقوموا لله مثنی و فرادی» @rozaneebefarda