روزه به قند لب یار بگشا! اختصاصی|| حجت‌الاسلام دکتر حمید احمدی @rozaneebefarda 🔻🔻🔻 در ادبیات و آموزه های دینی، روزه قربان کردن خویش است و شکستن بت‌های درون و مهار کردن نفس آدمی است و روزه کوره‌ای است که نفس آدمی در آن گداخته شود و با آن باید خاربن نفس را به آتش کشید تا انسانی نو از خاکستر‌های آن تولد یابد. نیز گفته‌اند، نفس را قربان باید کرد،از این رو، رمضان مهمان معززی است که باید چیز با ارزشی بهر او قربانی کرد. تو گاو‌فربه‌ حرصت به روزه قربان کن/ که تا بَری به تبرُّک هلال لاغر عید. مهمان خان‌الهی تا آن زمان که در کنار، ماه و معشوق خویش در ضیافت بسر می برد، هر روز او، هر روز و شب او عیدوار است و آن‌گاه که در رنج و مورد ملامت قرار می‌گیرفت، چنین می‌اندیشید که بعد رنج روزه، روز عید است و دل‌خوش از آن که روزه به لبخند و قند لب یار می‌گشاید. روزه مگشای جز به قند لبش/ قند او در دهان مبارک باد. چون صاحب ضیافت خود فرمود: روزه برای من باشد و جزا و جایزه‌اش را خود عطا می‌کنم "الصّومُ لی واَنا اُجزی به" [محجه‌البیضاء، ج۲، ص۱۲۳] او که آگاه‌ترین به حقایق هستی بود و گوش جانش به ملکوت گشوده بود و اسرار عالم بر او هویدا بود، فرمود: در پایان ضیافت الهی و با رؤیت هلال شوال، منادیان در آسمان‌ها اهل ایمان را چنین می‌خوانند: اَیُّهالمُومنون اغدوا الی جوائزکم" "ای مؤمنان به سوی جوائزتان بشتابید"[وسائل الشیعه، ج۵، ص۱۴۰] لذا اولیای الهی چون این ضیافت را به نهایت بزرگ و با کرامت یافتند و آن همه جود و سخا در حریم کبریایی‌اش‌ مشاهده کردند، در شکرانه‌ای عاشقانه‌ و دل‌نشین در روزی که عیدی به میمنت آن برپا کردند،چنین نغمه سر دادند: "اَللّهُمَّ اَهْلَ الْکِبْرِیاَّءِ وَالْعَظَمَةِ وَاَهْلَ الْجُودِ وَالْجَبَرُوتِ وَاَهْلَ الْعَفْوِ..." خدایا اى اهل بزرگى و عظمت و اى شایسته بخشش و قدرت و سلطنت و اى شایسته عفو! این فراز و عظمت و شرافتی است که این روز، روز فطر روز میعاد و روز میثاق با فطرت و شکافته شدن دل مهمان خدا برای پذیرش صاحب‌خانه و صاحب ضیافت است. دلی که در یک ماه تشرف بر مائده مأدبه الهی گنجایی یافت تا خداوند در آن سکنی گزیند و به عرش الهی و بیت المقدس و بیت‌الله تبدیل‌شود.چنان‌چه خداوند فرمود: "لایَسَعُنِی أرْضِی وَلا سَمائِی وَلکِن یَسَعُنِی قَلْبُ عَبْدِیَ الْمُؤْمِنِ."[کافی،ج۲، ص ۱۲] من در زمین و آسمانم نمی‌گنجم؛ ولی قلب بندۀ مؤمنم مرا در خود جای می‌دهد. دلی که مسکن خداوند شد، حرم الهی خواهد بود. چنان‌چه امام صادق عَلَيْهِ السَّلاَمُ فرمود: اَلْقَلْبُ حَرَمُ اَللَّهِ فَلاَ تُسْكِنْ حَرَمَ اَلله غَيْرَاَلله" [بحارالانوار،ج ۶۷، ص۲۵] "قلب حرم خداوند است، پس در حرم الهی غیر خدا را ساکن مساز" پس عید فطر روز مهمان شدن خداوند بر دل مهمانان مخلص و تشرف یافته بر مائده‌اش و ارتزاق کنندگان از مأدبه‌اش، است. چون این روزچنین شرافت یافت و بر فراز عزت نشست و روز جوائز و عطای خاص‌ الهی شد، محبوب و برگزیده حبیب خدا شد. چنان‌چه فرمود: "اما خَیرتُه من الاَیّام یوم الفطر" برگزیده رسول خدا از روزها، روز فطر است. و بدین شرافت، این روز عید برای حبیب خداوند و خاندانش و برای همه امت اسلام قرار گرفت و شرف و فخر و عزت برای ایشان شد. پس سلام بر تو ای عید بزرگ الهی! سلام بر تو ای روز برگزیده پیامبر خدا ! سلام بر تو ای روز عطایا و جوائز پروردگار بر اهل ضیافت بی‌مثالش! سلام بر تو ای روز درخشش مقام کبریایی و روز تجلی عظمت و جود و جبروت خداوند! سلام بر تو ای روز بخشش و غفران خداوند ! سلام بر تو ای شکوه فرجامین ضیافتی آسمانی! سلام بر تو ای باب و مدخل ورود به ساحت عزت و شرافت نبوی و خاندان با کرامت و عزتمند علوی! درخشش شکوهت را بر جان و جهان ما تا ضیافتی دیگر بتاب ! جان های ما را به درخشش دعا و مناجات مهمانانت تا دیداری دیگر زنده بدار ! لذت مأدبه کریمانه‌ات را بر کام ما تا تشرف دیگر بر مائده‌ات گوارا و شیرین نگه دار ! به حرمت ضیافت و سفره نورت، منافذ دل ما را بر اغیار بسته نگه‌دار! و روزنه‌های گشوده به ملکوتت را مفتوح بدار! @rozaneebefarda