بسم الله الرحمن الرحیم #تدبری_در_قرآن (25) در جزء 25 سوره زخرف، خداوند از نحوه برخورد مستکبران با قرآن کریم گله کرده، می‌فرماید بعد از اینکه این کلام حق برای آنها آمد آن را سحر خواندند و مسخره کردند. در ادامه خداوند متعال از آیه 33 تا 35 برای اینکه بی‌اهمیتی دنیا و دوستان دنیا را به رخ آنها بکشد تعبیری بسیار زیبا به‌کار برده، می‌فرماید: وَ لَوْ لَا أَن يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَّجَعَلْنَا لِمَن يَكْفُرُ بِالرَّحْمَانِ لِبُيُوتهِِمْ سُقُفًا مِّن فِضَّةٍ وَ مَعَارِجَ عَلَيهَْا یَظْهَرُونَ؛ وَ لِبُيُوتهِِمْ أَبْوَابًا وَ سُرُرًا عَلَيهَْا يَتَّكِئُونَ؛ وَ زُخْرُفًا وَ إِن كُلُّ ذَالِكَ لَمَّا مَتَاعُ الحَْيَوةِ الدُّنْيَا وَ الاَْخِرَةُ عِندَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِين؛ اگر تمكّن كفّار از مواهب مادى، سبب نمى‏شد كه همه مردم امت واحد گمراهى شوند، ما براى كسانى كه به خداوند رحمان كافر مى‏شدند خانه‏هايى قرار مى‏داديم با سقف‌هايى از نقره و و پله‏هايى كه از آن‌ها بالا روند، و خودنمايى كنند و براى خانه‏هايشان درها و تخت‌هايى زيبا و نقره‏اى قرار مى‏داديم كه بر آن تكيه كنند به همراه انواع زيورها و تزیینات داخلی؛ تمام اينها متاع ناچیز زندگى دنياست، و آخرت نزد پروردگارت از آن پرهيزگاران است! خدای متعال برای بی‌ارزش نشان دادن متاع‌های دنیا می‌فرماید اگر دنیا دادن به کفار، سبب این نمی‌شد که همه کافر شوند، هر کسی که به خدای رحمان کافر می‌شد خانه‌هایی آنچنانی با تزیینات داخلی به او می‌دادم چون همه اینها متاعی ناچیز و بی‌ارزش است. ولی اگر این کار را می‌کردیم همه برای به‌دست آوردن این متاع، به خدای رحمان کافر می‌شدند. آن چیزی که باید نگران آن بود ایمان به خداست که اگر از دست برود با هیچ چیز قابل جبران نیست، اما دنیا بود و نبودش جدّی نیست، بلکه امتحان و تمرینی است برای قهرمان شدن. امرِ جدّی در عالم هستی، بهشت خداست که هر که به آن رسید سود کرده و هر که از آن جا ماند خسارت جبران ناپذیری کرده. زخرف، به معنای تزیین است و حرف مزخرف یعنی حرفی که تزیین شده در حالی که ارزشی ندارد. به مناسبت همین واژه، این سوره زخرف نامیده شده. واقعا این آیه، با صدای بلند، پستی کسانی را فریاد می‌زند که برای چنین متاع ناچیزی خداوند رحمان را رها کرده‌اند. در ادامه همین آیات به توصیف فرعونیان و مستکبران پرداخته و در آیه 55 می‌فرماید: فَلَمَّا ءَاسَفُونَا انتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَاهُمْ أَجْمَعِين؛ «پس آن گاه كه فرعون و فرعونيان ما را به خشم آوردند ما هم از آنان انتقام كشيديم و همه را غرق (درياى هلاك) نموديم». این سرنوشت کسانی است که به خشم خدا گرفتار شوند. امیدواریم در این روز قدس، فرعونیان زمان، صهیونیست‌های کثیف نیز در دریای خشم الهی غرق شوند. نکته قابل توجه این است که اگر خداوند می‌فرماید «وقتی ما را به خشم آوردند» به این معنا نیست که در خداوند تغییری رخ می‌دهد. خشم از صفات فعلی خداوند است که رابطه خداوند با مخلوق را توضیح می‌دهد و از توصیف ذات خداوند، ساکت است. برای مثال، وقتی گفته می‌شود خورشید طلوع کرد یا خورشید غروب کرد، به معنای تغییر خورشید نیست، بلکه این زمین است که بخشی از خود را در معرض نور خورشید قرار می‌دهد و بخشی دیگر را از خورشید پنهان می‌کند. در حقیقت تغییر زمین موجب تغییر رابطه زمین با خورشید می‌شود. تغییر مخلوق هم موجب تغییر رابطه مخلوق با خالق می‌شود. وقتی گفته می‌شود خداوند بر فلان قوم یا فلان شخص، خشم گرفت یا بر فلان قوم یا فلان شخص، رحمت فرستاد، به معنای تغییر خداوند نیست، بلکه به این معناست که فلان قوم یا فلان شخص خود را در معرض خورشید رحمت خدا قرار دادند یا خود را از معرض خورشید رحمت خدا دور کردند. رحمت خداوند همچون خورشیدی در همه حال در حال تابیدن است. هنگامی که‌ بنده به عبادت می‌ایستد یا عملی صالح انجام می‌دهد در حقیقت خود را به این خورشید نزدیک کرده و هنگامی که کفران می‌کند مانعی برای خود در برابر این رحمت ایجاد کرده که از آن به خشم خدا تعبیر می‌کنیم. و امروز صهیونیست‌ها در حال دور و دور کردن خود از رحمت خدا هستند و به‌جایی می‌رسند که هیچ راه نجاتی برای خود باقی نمی‌گذارند و این همان انتقام خداست. چراکه خداوند، عالم را به این شکل طراحی کرده است. ✍️ع.گ