(
#مقتل_خوانی )
❗نامه عبیدالله بن زیاد به عمر سعد
الإرشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، شیخ مفید، ج : 2 ص : 88-89
وَ كَتَبَ إِلَى عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ لَمْ أَبْعَثْكَ إِلَى الْحُسَيْنِ لِتَكُفَّ عَنْهُ وَ لَا لِتُطَاوِلَهُ وَ لَا لِتُمَنِّيَهُ السَّلَامَةَ وَ الْبَقَاءَ وَ لَا لِتَعْتَذِرَ عَنْهُ وَ لَا لِتَكُونَ لَهُ عِنْدِي شَفِيعاً انْظُرْ فَإِنْ نَزَلَ حُسَيْنٌ وَ أَصْحَابُهُ عَلَى حُكْمِي وَ اسْتَسْلَمُوا فَابْعَثْ بِهِمْ إِلَيَّ سِلْماً وَ إِنْ أَبَوْا فَازْحَفْ إِلَيْهِمْ حَتَّى تَقْتُلَهُمْ وَ تُمَثِّلَ بِهِمْ فَإِنَّهُمْ لِذَلِكَ مُسْتَحِقُّونَ فَإِنْ قَتَلْتَ حُسَيْناً فَأَوْطِئِ الْخَيْلَ صَدْرَهُ وَ ظَهْرَهُ فَإِنَّهُ عَاتٍ ظَلُومٌ وَ لَسْتُ أَرَى أَنَّ هَذَا يَضُرُّ بَعْدَ الْمَوْتِ شَيْئاً وَ لَكِنْ عَلَيَّ قَوْلٌ قَدْ قُلْتُهُ لَوْ قَدْ قَتَلْتُهُ لَفَعَلْتُهُ هَذَا بِهِ فَإِنْ أَنْتَ مَضَيْتَ لِأَمْرِنَا فِيهِ جَزَيْنَاكَ جَزَاءَ السَّامِعِ الْمُطِيعِ وَ إِنْ أَبَيْتَ فَاعْتَزِلْ عَمَلَنَا وَ جُنْدَنَا وَ خَلِّ بَيْنَ شِمْرِ بْنِ ذِي الْجَوْشَنِ وَ بَيْنَ الْعَسْكَرِ فَإِنَّا قَدْ أَمَرْنَاهُ بِأَمْرِنَا وَ السَّلَامُ. فَأَقْبَلَ شِمْرُ بْنُ ذِي الْجَوْشَنِ بِكِتَابِ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ زِيَادٍ إِلَى عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ فَلَمَّا قَدِمَ عَلَيْهِ وَ قَرَأَهُ قَالَ لَهُ عُمَرُ مَا لَكَ وَيْلَكَ لَا قَرَّبَ اللَّهُ دَارَكَ وَ قَبَّحَ اللَّهُ مَا قَدِمْتَ بِهِ عَلَيَّ وَ اللَّهِ إِنِّي لَأَظُنُّكَ نَهَيْتَهُ عَمَّا كَتَبْتُ بِهِ إِلَيْهِ وَ أَفْسَدْتَ عَلَيْنَا أَمْراً قَدْ كُنَّا رَجَوْنَا أَنْ يَصْلُحَ لَا يَسْتَسْلِمْ وَ اللَّهِ حُسَيْنٌ إِنَّ نَفْسَ أَبِيهِ لَبَيْنَ جَنْبَيْهِ فَقَالَ لَهُ شِمْرٌ أَخْبِرْنِي مَا أَنْتَ صَانِعٌ أَ تَمْضِي لِأَمْرِ أَمِيرِكَ وَ تُقَاتِلُ عَدُوَّهُ وَ إِلَّا فَخَلِّ بَيْنِي وَ بَيْنَ الْجُنْدِ وَ الْعَسْكَرِ قَالَ لَا وَ لَا كَرَامَةَ لَكَ وَ لَكِنْ أَنَا أَتَوَلَّى ذَلِكَ فَدُونَكَ فَكُنْ أَنْتَ عَلَى الرَّجَّالَةِ.
ترجمه: عبیدا لله بن زیاد توسط شمر نامه ای به عمر بن سعد نوشت: كه من تو را نزد حسين نفرستادهام كه خود را از جنگ با او باز دارى و با او به مسامحه رفتار كنى، و نه براى اينكه آرزوى سلامت و زندگى براى او داشته باشى، يا عذر براى او بتراشى و در باره او پيش من وساطت كنى، ببين اگر حسين و همراهانش بدانچه من در باره ايشان حكم كنم تن دهند و تسليم آن گردند ايشان را نزد من بفرست، و اگر نپذيرند بر آنان هجوم بیاور تا ايشان را بكشى و مثله كنى چون سزاوار آن هستند، و چون حسين كشته شد اسب بر سينه و پشت او بتازان زيرا كه او سركش و ستمكار است، و میدانم كه اين كار پس از مردن زيانى به او نمی رساند ولى چون من با خود گفتهام كه اگر او را كشتم چنين كارى با او بكنم، پس اگر تو به اين دستور رفتار كردى پاداش مردى فرمانبردار و پيرو به تو خواهیم داد، و اگر آن را نپذيرى دست از كار ما و لشكر ما بكش و لشكر را به شمر واگذار. زيرا ما او را امير بر كار خود كرديم و السلام. سپس شمر بن ذى الجوشن نامه عبيد اللَّه را براى عمر بن سعد آورد، چون عمر بن سعد نامه را خواند به او گفت: واى به حال تو! خدا آوارهات كند و آنچه براى من آوردهاى را زشت گرداند، به خدا من گمان دارم که تو مانع شدی که او پيشنهادی که من برايش نوشته بودم را بپذيرد و كارى را كه ما اميد اصلاح آن را داشتيم تباه ساختى، به خدا حسين تسليم كسى نمی شود. همانا جان پدرش (على) در سينه اوست (و او كسى نيست كه تن به خوارى دهد). شمر گفت: اكنون بگو چه خواهى كرد؟ آيا فرمان امير را انجام ميدهى و با دشمنش ميجنگى؟ و گر نه كنار برو و لشكر را به من واگذار! عمر بن سعد گفت: نه چنين کاری نمیكنم و امارت لشكر را به تو واگذار نمی کنم و خودم انجام دهم، تو امير پياده سوار باش.
تصمیم عمر سعد برای شروع جنگ در شب عاشورا و نگرانی زینب کبری سلام الله علیها
بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج44، ص 391
#امام_حسین_علیه_السلام
#شب_عاشورا