ای گل آلالهٔ من گشته اي از کینه پرپر دیده بگشا بر روی من ولدی علیّ اکبر ای تمام حاصل من سوزد از داغت دل من آه و واویلا، واویلا ای که در بین خلایق اشبَهُ الناسی به جَدّم بسکه داغ تو عظیم است از غمت خمیده قَدّم لاله گون شد پیکر تو غرق خون شد پیکر تو آه و واویلا، واویلا ای رُخِ غرقِ به خونت تا قیامت آفتابم چون کنار تو رسیدم دادم از کف صبر و تابم شد خَموش از غم چراغم عمه ات آمد سُراغم آه و واویلا، واویلا در غمت تا روز محشر آسمان بادا سیه پوش بعدِ تو ای اکبر من شمع صبرم گشته خاموش صیدِ اعدا گشته ای تو اِرباً ارباً گشته ای تو آه و واویلا، واویلا