در آیه بعد، براى این که گمان نشود یکنواخت بودن باران، دلیل آن است که همه سرزمین‌ها یکسان زنده مى‌شوند، و براى این که روشن گردد استعدادها و آمادگى‌هاى متفاوت سبب استفاده‌هاى مختلف از مواهب الهى مى‌شود، مى‌فرماید: سرزمین شیرین و پاکیزه، گیاهش به اذن پروردگارش مى‌روید (وَ الْبَلَدُ الطَّیِّبُ یَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ). اما زمین‌هاى شوره زار و خبیث و زشت، چیزى جز گیاهان ناچیز و کم ارزش نمى‌رویاند (وَ الَّذی خَبُثَ لایَخْرُجُ إِلاّ نَکِداً). همچنین فرمان رستاخیز، گر چه سبب تجدید حیات و جان گرفتن انسان ها مى‌گردد، ولى همه انسان ها یکسان وارد محشر نمى‌شوند. آنها نیز همانند زمین‌هاى شیرین و شوره زار با هم متفاوتند، تفاوتى که از اعمال و عقائد و نیاتشان سرچشمه مى‌گیرد. و در پایان آیه مى‌فرماید: این چنین، آیات را براى کسانى که شکرگزارند، از آن استفاده مى‌کنند و راه هدایت را مى پویند، بیان مى‌کنیم (کَذلِکَ نُصَرِّفُ الآْیاتِ لِقَوْم یَشْکُرُونَ). 🌼🌼🌼 آیه فوق در حقیقت اشاره به یک مسأله مهم است که در زندگى این جهان و جهان دیگر در همه جا تجلى مى‌کند، و آن این که تنها فاعلیتِ فاعل براى به ثمر رسیدن، کافى نیست بلکه استعداد و قابلیتِ قابل نیز شرط است، از دانه‌هاى باران حیات بخش‌تر و لطیفتر تصور نمى‌شود، اما همین بارانى که در لطافت طبعش کلامى نیست در یک جا سبزه و گل مى‌رویاند و در جاى دیگر خس و خاشاک! ذیل آیه ۵۸ @Roznegaar