❇ #تفسیر_آیه آیه بعد توصیفى از کافرانى مى‌کند که آیه قبل، با نام آنها پایان یافته بود با تعبیرى که درس تکان دهنده‌اى براى بیدار کردن غافلان و بى‌خبران است مى‌گوید: آنها کسانى هستند که فرشتگان مرگ روح آنها را مى‌گیرند، در حالى که به خود ظلم کرده بودند (الَّذِینَ تَتَوَفّاهُمُ الْمَلائِکَةُ ظالِمِی أَنْفُسِهِمْ). زیرا انسان، هر ظلم و ستمى کند در درجه اول، به خودش باز مى‌گردد و خانه خویشتن را قبل از خانه دیگران ویران مى‌سازد; چرا که گام اول ظلم، گام اول ویرانگرى ملکات درونى و صفات برجسته خود انسان است. و از این گذشته، بنیاد ظلم در هر جامعه اى بر قرار شود، با توجه به پیوندهاى اجتماعى، سرانجام دور مى‌زند و به خانه ظالم بر مى‌گردد. 🌼🌼🌼 اما آنها هنگامى که خود را در آستانه مرگ مى‌بینند و پرده‌هاى غرور و غفلت از مقابل چشمانشان کنار مى‌رود فوراً تسلیم مى‌شوند و مى‌گویند ما کار بدى انجام نمى‌دادیم! (فَأَلْقَوُا السَّلَمَ ما کُنّا نَعْمَلُ مِنْ سُوء). چرا آنها انجام هر گونه کار بد را انکار مى کنند؟ آیا دروغ مى‌گویند، به خاطر این که دروغ بر اثر تکرار، صفت ذاتى آنها شده است؟ و یا مى خواهند بگویند ما مى دانیم این اعمال را انجام داده ایم ولى اشتباه کرده‌ایم و سوء نیت نداشته ایم؟ ممکن است هر دو باشد. ولى بلافاصله به آنها گفته مى‌شود: شما دروغ مى‌گوئید، اعمال زشت فراوانى انجام دادید. آرى خداوند از اعمال و همچنین از نیتهاى شما با خبر است (بَلى إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ). بنابراین جاى انکار کردن و حاشا نمودن نیست! #تفسیر_نمونه ذیل آیه ۲۸ #سوره_نحل @Roznegaar