داستان اعجاب انگیز شفای شاعر ایرانی توسط امام حسن علیه السلام ميرزا محمد شفيع شيرازي متخلص به وصال شيرازي متوفي سال ۱۲۶۲هجري قمري در شيراز از بزرگان شعرا و ادبا و عرفاي عصر فتحعلي شاه قاجار بود. علاوه بر مراتب علمي، به تمام خطوط هفت گانه (نسخ، نستعليق، ثلث، رقاع، ريحان، تعليق و شکسته) مهارتي به سزا داشته و کتابهاي فراواني نيز با خطوط مختلف نگاشته است. از جمله، اينکه ۶۷ قرآن به خط زيباي خود نوشته است. بر اثر نوشتن زياد چشمش آب مي آورد و به طبیب مراجعه مي کند، طبیب مي گويد: من چشمت را درمان مي کنم، به شرطي که ديگر با آن نخواني و خط ننويسي پس از معالجه و بهبودي چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن مي کند تا اينکه به کلي نابينا مي شود. سرانجام با حالت اضطرار متوسل به رسول اکرم(صلي الله عليه وآله وسلم) و آل ايشان مي شود. شبي در عالم رؤيا پيغمبر اکرم(صلي الله عليه وآله وسلم) را در خواب مي بيند، حضرت به او مي فرمايد: چرا در مصائب حسین(ع) مرثيه نمي گويي تا خداي متعال چشمت را شفا دهد. در همان حال حضرت فاطمه زهرا عليها السلام حاضر گرديده، مي فرمايد: وصال! اگر شعر مصيبت گفتي، اول از حسنم شروع کن؛ زيرا او خيلي مظلوم است. صبح آن روز وصال شيرازي شروع کرد دور خانه قدم زدن و دست به ديوار گرفتن تا اینکه اولین بیت را چنین سرود: از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد آن طشت را ز خون جگر باغ لاله کرد ناگهان چشمانش روشن و بينا شد. آن گاه چنین اضافه کرد: خوني که خورد در همه عمر، از گلو بريخت دل را تهي زخون دل چند ساله کرد زينب کشيد معجر و آه از جگر کشيد کلثوم زد به سينه و از درد ناله کرد رسول خدا(صلوات الله علیه)سال‌ها پیش از شهادت امام حسن فرموده بودند: «هر کس بر حسن گریه کند، چشمش روزی که دیده‌ها کور می شوند (روزقیامت)، کور نمی شود و هرکس در مصیبت او اندوهگین شود، روزی که همه دلها اندوهگین است، غم و اندوهی ندارد. زیارت حسن مایه‌ی استواری قدم‌ها در قیامت است.» 🆔 @S_mebadi66