🌹 یک از هزاران 🔹در تاریخ، آنها که بسیار گریه می‌کردند، پنج نفرند: حضرت آدم(ع)، حضرت یعقوب(ع)، حضرت یوسف (ع)، حضرت زهرا(س) و امام سجّاد(ع). 🔸امام علی‌بن الحسین علیهما السلام، چهل سال در عزای پدر گریست. یکی از ملازمان حضرت گفت: مولای من! آیا وقت آن نرسیده که اندوه‌تان تمام شود و گریه‌تان پایان پذیرد؟ ✅ امام فرمود: وای بر تو! یعقوب(ع)، پیغمبر و پسر پیغمبر بود و دوازده پسر داشت. خدا یکی از آنان را پنهان داشت، موی سرش از اندوه سفید شد و کمرش از غم خمیده و روشنی دیدگانش را از دست داد، در حالی که می ‌دانست فرزندش زنده ‌است. امّا، پدر و برادر و هفده نفر از بستگانم را دیدم که به خون آغشته به روی زمین افتاده‌اند، چگونه اندوهم پایان یابد و گریه‌ام بکاهد؟! (لهوف، ص۲۰۹/نفس المهموم، ص۴۷۲) 🏴 گریه میراثی است که از چشم انبیا و امامان علیهم السلام جوشیده‌ است. فضیلت گریه برای امام حسین(ع) هم از اینجا ناشی می‌شود. سرّ گریه، جوشان کردن چشمه‌ی معرفت در دل است. گریه‌ی با معرفت، انسان را به بهشت می‌‌رساند و توفیق شفاعت اهل بیت علیهم السلام را پیدا می‌کند.