✅ گُزیده‌ای از اخلاق نیکوی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) «لَقَد کانَ لَکُم فی رَسولِ اللهِ أُسوَةٌ حَسَنَةٌ» (احزاب/۲۱) - وفادارترين مردم به عهد و پيمان بود.   - عزيزترين افراد نزد او کسی بود که خيرش بيشتر به ديگران می‌رسيد.  - بردباری‌اش همواره بر خشم او سبقت می‌گرفت. - هيچ خصلتی نزد او منفورتر از دروغ‌گويی نبود. - از همهٔ مردم متواضع‌تر و ساكت‌تر بود. - هنگام راه رفتن با آرامی و وقار راه می‌رفت. - هرکه را می‌ديد، در سلام کردن پیشی می‌گرفت. - سکوتش طولانی بود و تا نياز نمی‌شد سخن نمی‌گفت.  - هرگاه با کسی هم‌صحبت می‌شد، به سخنان او خوب گوش می‌داد.  - چون با کسی سخن می‌گفت، کاملاً برمی‌گشت و رو به او می‌نشست.  - هنگام ورود به مجلسی، در آخر و نزديکِ در می‌نشست، نه در صدر مجلس.  - در مجلس، جای خاصی را به خود اختصاص نمی‌داد.  - هرگز در حضور مردم تکيه نمی‌زد.  - اگر از کسی خطای می‌دید، آن را نقل نمی‌کرد.  - هرگز با کسی جدل نمی‌کرد.  - سخن کسی را قطع نمی‌کرد، مگر آن‌که حرف باطل بگويد.  - چون سخن نادرستی از کسی می‌شنيد نمی‌فرمود: «چرا فلانی چنين گفت»، بلکه می‌فرمود: «چرا با برخی مردمان چنين می‌گويند؟»  - با فقیران زياد همنشین بود و با آنان هم‌غذا می‌شد.  - دعوت بندگان و غلامان را می‌پذيرفت.  - هديه را قبول می‌کرد، اگرچه به اندازهٔ يک جرعه شير بود. - بيش از همه صلهٔ رحم به جا می‌آورد. - هرکه عذر می‌آورد، عذر او را قبول می‌کرد.  - کسی را حقير نمی‌شمرد.  - هرگز به کسی دشنام نداد و يا کسی را با لقب‌های بد نمی‌خواند.  - هرگز عيب مردم را جست‌وجو نمی‌کرد.  - از بيماران عيادت می‌کرد، اگرچه در دور افتاده‌ترين نقطهٔ مدينه بود.  - سراغ اصحاب خود را می‌گرفت و همواره جويای حال آنان می‌شد.  - دوستانش را با بهترين نام‌هايشان صدا می‌زد.  - با دوستانش در کارها بسيار مشورت می‌کرد و بر آن تأکيد می‌فرمود.  - در جمع يارانش دايره‌وار می‌نشست و اگر غريبه‌ای بر آنان وارد می‌شد، نمی‌توانست تشخيص دهد که پيامبر کدام‌يک از ايشان است.  - هرگاه چيزی به فقير می‌بخشيد، به دست خودش می‌داد و به کسی حواله نمی‌کرد.  - اگر در حال نماز بود و کسی پيش او می‌آمد، نمازش را کوتاه می‌کرد.  - اگر در نماز بود و کودکی گريه می‌کرد، نمازش را کوتاه می‌کرد.  - هرگاه کسی از او حاجتی می‌خواست، اگر مقدور بود، روا می‌فرمود و گرنه با سخنی خوش یا وعده‌ای نيکو، او را راضی می‌کرد.  - هرگز جواب رد به درخواست کسی نداد، مگر آن‌که برای گناه باشد.  - پيران را بسيار گرامی می‌داشت و با کودکان بسيار مهربان بود.  - غريبان را خيلی مراعات می‌کرد.  - با نيکی به بدان، دل آنان را به دست می‌آورد و مجذوب خود می‌کرد.  - همواره خندان بود. - مزاح می‌کرد اما به بهانهٔ مزاح و خنداندن، حرف باطل نمی‌زد.  - نام بد را تغيير می‌داد و به جای آن نام نيک می‌گذاشت.  - برای خدا آن‌چنان به خشم می‌آمد که ديگر کسی او را نمی‌شناخت. - هرگز برای خودش انتقام نگرفت، مگر آن‌که حريم حق شکسته شود.  - در خوراک و پوشاک، چيزی زيادتر از خدمت‌کارانش نداشت. - کفش و لباس را، خودش وصله می‌کرد.  - با دست خودش شير می‌دوشيد و پای شترش را خودش می‌بست.  - هر مَرکبی مهيا بود، سوار می‌شد و برايش فرقی نمی‌کرد.  - چون جامهٔ نوی می‌پوشيد، جامهٔ قبلی خود را به فقيری می‌بخشيد. - ژوليده‌مویی را ناپسند می‌دانست.  - هميشه خوشبو بود. - هميشه با وضو بود و هنگام وضو گرفتن مسواک می‌زد.  - نور چشم او در نماز بود و آسايش و آرامش خود را در نماز می‌يافت.  - از همهٔ مردم خوش‌روتر بود. - هرگز نعمتی را نکوهش نکرد.  - اندکی نعمت را بزرگ می‌شمرد.  - هرگز از از غذايی بد نگفت و هنگام غذا هرچه حاضر می‌کردند می‌خورد.  - تا گرسنه نمی‌شد غذا ميل نمی‌کرد و قبل از سير شدن منصرف می‌شد.  - معده‌اش هيچ‌گاه دو غذا را در خود جمع نکرد. - تا آن‌جا که امکان داشت تنها غذا نمی‌خورد.  - از دوشيزگان پرده‌نشين باحياتر بود. - با صداى بلند نمی‌خندید. - در امور خانه به خانوادهٔ خود خدمت مى‌كرد. و ... -----------🔹----------🔹---------- @sabk_zendegi_arshian