باسمه تبارک و تعالی (۱۵۴۳) «ادب ذکر» 🔹بنده خدایی از پزشکی گله داشت! میگفت به ما گفت فلان امور را رعایت کنید تا جنین سالم بماند! ولی نگفت چقدر اینها مهم است! ما هم تسامح کردیم و سالم نماند! مطلبی عرض میکنم تا بعدا نگوییم کسی اهمیتش را نگفته بود. راستش برخی مثل من عمری میگذرد و دوزاریشان نمی افتد که قصه چیست! 🔸گاهی امری ساده است ولی بسیار با اهمّیت! همین است که از آن غفلت میشود. یکی از اموری که جهل یا غفلت نسبت به آن تا کنون ضرر بسیاری به حیات معنوی ما زده آن است که از اهمیت اینکه هنگام ذکر قلبمان را ذاکر کنیم غفلت میکنیم! 👈ذکر هم اعمّ از هر چیزی است که با آن به خداوند متعال توجّه میکنیم. از نماز بگیرید تا روزه و تلاوت قرآن و دعا تا اذکار معنوی مثل تسبیحات حضرت زهرا تا کارهای خیر و... ✅باید این را برای خودمان حلّ کنیم که آن مقداری که این کارها با قلبمان باشد ثمر میدهد: «إِنَّ الْعَبْدَ لَا يُقْبَلُ‏ مِنْ‏ صَلَاتِهِ‏ إِلَّا مَا أَقْبَلَ عَلَيْهِ مِنْهَا بِقَلْبِه‏» ✅این مطلب یک قانون عقلی و فلسفی است که «غاية كلّ شي‏ء هي ما يجانسه‏ و يشاكله‏» هر چیزی صرفا شبیه خودش را نتیجه میدهد! اگر ذکری که میگوی صرفا زبانی است نتیجه اش کمال زبانی است و اگر ریاست نتیجه اش همان است و اگر ذکری که میگویی با قلبت بگویی نتیجه اش را در قلبت میگیری که ارض عالم ملکوت است. 🔹برای شروع یک زمان ثابت و کوتاهی که خلوتی داریم همه چیز را سعی کنیم فراموش کنیم. با قلبمان از روی محبّت به مقام اهل بیت توجه کنیم و صد بار صلوات بفرستیم. اگر تمرین کنیم کم کم میفهمیم چگونه باید در ذکر فرو رفت و ذکر چه عظمتی دارد.