‌ زبان زبانی است که اُنس با آن، آرام‌آرام به ما نگاهی وجودی و حقیقی می‌دهد، یعنی همین که ما با مأنوس می‌شویم و در اُنس با آن ممارست داشته باشیم و به قولی پای قرآن بایستیم، آرام‌آرام زبانِ ما را به تکلّمِ وجودی و نگاه و چشم ما را به دیدنِ وجودیِ این عالَم باز می‌کند.‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌