یک یهودی از امام علی سؤال کرد به من خبر بده از چیزی که برای خدا نیست، از نزد خدا نیست و خدا آن را نمی داند؟ امام فرمود اما اینکه گفتی آنچه برای خدا نیست. برای خدای متعال صاحب و فرزندی نیست. و اما اینکه گفتی آن چه از نزد خدا نیست؛ پس از نزد خدا ظلم برای احدی نیست. و اما سخن تو که گفتی خدا آن را نمی داند. خدا برای خود شریکی در ملک نمی داند. راهب اسلامش را ظاهر کرد، ایستاد و امام را بوسید و به او گفت: گواهی می دهم که خدایی جز خدای یکتا نیست و اینکه محمد فرستاده خداست و گواهی می دهم که تو خلیفه او و امین این امت و معدن دین و حکمتی. پس آنچه اموال داشت به امام تقدیم کرد و امام از جای خودش حرکت نکرد تا همه آن را به فقرا تقسیم کرد و راهب به سوی قومش برگشت و همه اسلامشان را اعلام کردند[1]. و راهب بر حقیقت دست یافت و رسالت واقعی را بیان کرد و به امام (ع) به عنوان وصی رسول اعظم و خلیفه او ایمان آورد. 📙۱ ـ التوحید ۱۷۶ ، الاحتجاج ج ۱ ص ۳۰۷ و ۳۰۸