قَالَ اهْبِطُوا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ وَلَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَىٰ حِينٍ مراد از «هبوط»، آمدن به زمين است، زيرا به دنبال آن مى‌فرمايد: «وَ لَكُمْ فِي الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ» گرچه خداوند توبه‌ى آدم و حوّا را پذيرفت، ولى اثر وضعى گناه باقى است. اثر وضعى آن ترك اولى‌ و نافرمانى آدم و حوّا، خروج از آن جايگاه بهشتى و هبوط به زمين بود از آثار وضعى خلاف و گناه نمى‌توان گريخت. «قالَ اهْبِطُوا» گاهى عملكرد والدين، در هبوط و سقوط نسل آنان هم اثر مى‌گذارد. بهشت آدم و حوّا، مكانى غير از زمين وبالاتر وبرتر از آن بود. دنيا جايگاه تنازع و تزاحم و تضادّ است و انسان‌ها به خاطر تزاحم منافع و غرائز، با هم درگير مى‌شوند