آدم زود مى‌فهمد اندازه‌اش چقدر است و چه كسى است! اگر این فرش را به ما بدهند و خوشحال شويم، ما به اندازه آن فرش هستيم. اگر صندلى اول را به ما دادند و خوشحال شديم، ما به اندازه يك صندلى هستيم. ما همان چیزی هستيم كه برما اثر می‌گذارد. به سادگی مى توانيم بفهميم يك دانه كاغذيم، يك دانه عكسيم، يك دانه بارك اللّه هستيم! الان خيلى مدعى هستيم وخودمان را از ملائكه، از كروبيان، جلوتر مى دانيم؛ ولى يك لحظه مى بينيم عجب، ته صف هستيم! سنگی، توپی، گلی بيشتر نيستيم . گل بزنيم خوشحال مى شويم؛ گل بخوريم گریه مى كنيم. اين، همه وجود ماست. يك تكه آهنيم؛ چرا که درِ ماشينمان سوراخ مى شود، مى خواهيم خودمان را بكشيم! •استاد #علی‌صفائی‌حائری 📚جمع‌ها و حاصل جمع‌ها