🔸شعری زیبا و خلاقانه از علامه حسن زاده آملی در مذمت هوای نفس مَن  کَرَّدَ    نَفسَهُ      پیرویا   فَلیَقعُدَن فِی  الدُوزَخِ  جُثیّا مَن  اَفکَنَد   بدستها  زَمامَه  فَما لَهُ الخُوشی وَ السَّلامَه لِاَنَّها        لَحَیَّةٌ         لَدغاءُِ   اِن    بگَزَد     فَعُمرُکَ    فَناءُ مَن کانَ ذا دِرایَةٍ  وَ   هُوشٍ شَبَّهَها  بِالاَستَرِ  الچَمُوش فَالقُربُ  مِنها  لَگَدٌ   وَ    گازٌ وَ الحَرفُ  فی   رُکُوبِها   دِرازٌ لایُوجَدُ   فِی العالَمِ    الکَبیرِ مانندها   مِن   رَهزَنٍ  شَریر اِن جاوَزَت عَن حَدِّها بمُوئی فَاِنَّها      اَمّارَةٌ       بالسُّوء رَبِّ   پَنَهتُ  بکَ مَن   هَواها   بدبخت  مَن  لایَترُسُ  اَذاها والحسن یا ایّها الـهـــمادم  فی عجب من هذه المرادم 🔰 ترجمه: 1) هر کس از نفس خود پیروی کرد باید به زانو در آمده در آتش نشیند. 2) هر کس زمامش را  به دست نفس افکند، برای او خوشی و سلامت نباشد. 3) چون نفس ماری گزنده است که اگر بگزد عمرت نابود می شود. 4) هرکس صاحب هوش و درایت است آن را به استر [قاطر] چموش تشبیه کرده است. 5) نزدیکی به آن ( ثمره اش) لگد و گاز  و سخن در سوار شدن بر آن دراز است . 6) در این عالم بزرگ رهزن شریر و ناجنسی مانند آن پیدا نمی شود. 7) اگر به اندازه تار موئی از حد خود تجاوز کند بسیار زیاد به بدی ها فرمان می دهد. 8) خدایا از خواسته های او بر تو پناه می برم، بدبخت کسی است که از آزار آن نترسد. 9) ای همدم های من، حسن (نام مبارک علامه) از این مردم (که از نفس خود پیروی می کنند) در عجب است.