پیامبر (صلی الله علیه و آله) زمانی‌که خداوند عزّوجلّ تصمیم گرفت که «فاتحهًْ‌الکتاب»، «آیهًْ‌الکرسی»، «آیه: شَهِدَالله» و آیه: قُلِ اللهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ ... وَ تَرْزُقُ مَن تَشَاءُ بِغَیرِْ حِسَابٍ؛ بگو: «بارالها! مالک [حکومت‌ها] تویی ... بدون حساب [روزی] می‌بخشی. (آل‌عمران/) را فرو فرستد، [این آیات] درحالی‌که به عرش آویخته شده‌بودند و بین آن‌ها و خداوند حائلی وجود نداشت، گفتند: «پروردگارا ما را به سرزمین معاصی و به‌سوی گناهکاران هبوط می‌دهی، درحالی‌که ما به قداست و پاکی تعلّق داریم»؟! خداوند فرمود: «به عزّت و جلالم سوگند! هر بنده‌ای را که پس از پایان تمام نمازها شما آیات را بخواند، در بهشت ساکن می‌کنم و با چشمان پنهانم روزی هفت بار به او نظر می‌کنم و هر روز هفتاد حاجت او را برآورده می‌نمایم که مغفرت و بخشش، کمترین آن است و او را از شرّ همه‌ی دشمنان پناه می‌دهم و در مقابلِ دشمنانش او را یاری می‌کنم. و فقط مرگ مانع ورود او به بهشت می‌شود ». تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۲، ص۲۹۰  مستدرک الوسایل، ج۵، ص۶۷/ نورالثقلین/ البرهان . 🌹صدرا🌹